....
แต่ก่อนที่ทั้งหมดจะพ้นปากถ้ำไปนั้นพลันปรากฎร่างของอนงค์นางหนึ่งขึ้นมากล่าวว่า
"เฮลโล เลดี้แอนด์เยนตั้นแมนทั้งหลาย ดูซิว่านี่คืออะไรกัน"

เสียงใส ๆ ประกาศขึ้นท่ามกลางความโกลาหล ทำให้ทั้งหมดชะงักกึก เมื่อได้เห็นสิ่งที่สาวน้อยนางนั้นได้ยกขึ้นมาโชว์ สิ่งนั้นคือเหล็กมรกตนั่นเอง

"555 นังหนูพลับพลึง ทำได้ดีมากลูกเอ๋ย ไม่เสียแรงที่ป้าต้องยอมลงทุนสวมบทยัยบริตนี่ สเปียร์ เอย
สาวอโกโก้เอย แล้วยังต้องมาเล่นเกมโชว์ของนายกุงเกง(ใน)สีแดงอีก  แฮ่ก แฮ่ก กาหลาเอ๊ยมาประคองป้าหน่อยซิ ขอยาหอม ยาดมมาด้วยนะ ฝืนสังขารไปหน่อย "

สาวน้อยนางนั้นคือพลับพลึงนั่นเอง ได้ฉวยโอกาสขณะที่ ภายในบริเวณงานกำลังรื่นเริงกันเต็มที่ แอบไปขมายเหล็กมรกตออกมา โดยก่อนที่จะนำไปนั้น ด้วยความรอบคอบจึงต้องมีการตรวจสอบว่าเป็นของจริงหรือของปลอมผลปรากฎว่าเป็นของจริงแท้แน่นอน จึงได้นำออกมา มิฉะนั้นอาจจะต้องเจอกับบทเรียนดังเช่นที่หลายคนได้เจอมาแล้ว

วายานั้นเมื่อได้เห็นเหล็กมรกตไปตกในมือของพลับพลึงถึงกับหน้าซีดเผือด เพราะผู้ใดที่ถือ
เหล็กมรกตผู้นั้นคือผู้ที่จะสามารถควบคุมบรรดาหมู่ลิงแห่งภูเขานิลกาญจน์แห่งนี้ได้นั่นเอง
ซึ่งเท่ากับว่าบัดนี้มนุษย์วานรทั้งหลาย ต้องเชื่อฟังพลับพลึงสีชมพูแทนที่จะเชื่อฟังตัวของวายา

"ดีมากหลานพลับพลึง กลับไปคราวหน้าจะมอบชุดเครื่องประดับให้อีกหนึ่งชุดเลยหลานรัก"
มันตรัยกล่าวชมบ้างด้วยกลัวว่าจะน้อยหน้าวาชิกา
หลังจากปรึกษากันแล้วจึงตกลงกันว่า จะต้องทำให้เหล่ามนุษย์วานร กลับเป็นวานรอย่างเดิมซะก่อน
ดังนั้นวาชิกาและมันตรัยจึงร่ายมนตราสาปให้มนุษย์แห่งภูเขานิลกาญจน์  กลับเป็นเช่นเดิมไม่เว้นแม้แต่วายา ก็กลับเป็นมนุษย์โบราณเช่นเดียวกัน
จากนั้นวาชิกาจึงได้สั่งให้บรรดาสางมรกตทั้งหลายควบคุมตัวทุกคนไว้ ส่วนพลับพลึงนั้นได้มอบหมายให้วายาดูแลบรรดาวานรต่าง ๆ ดังเดิมโดยได้มอบมุขกระสอบเปื่อยที่อนุชาเก็บมาได้ไว้คอยควบคุมลิงน้อยใหญ่แทน ส่วนเหล็กมรกตนั้นพลับพลึงอุ๊บอิ๊บไว้เพราะดูมูลค่าแล้วก็หลายกะตังค์แน่นอนจึงเก็บไปสะสม   จากนั้นทั้งหมดจึงกลับคืนสู่ถ้ำมรกตโดยให้เจ้ามะกรูดและสางมรกตทั้งหลายควบคุมมนุษย์ทั้งหมดเดินทางสู่ถ้ำมรกตต่อไป ส่วนวาชิกา มันตรัย พลับพลึงนั้นอาศัยอิทธิฤทธิ์ ที่มีล่วงหน้าไปก่อน ส่วนแสงโสมในร่างของดารินนั้นขอเดินทางไปกับรพินทร์ ด้วยความห่วงใย
เจ้ามะกรูดซึ่งเจ้านายทั้งหลายได้มอบหมายให้เป็นหัวหน้าขบวนนั้นก็ปฎิบัติหน้าที่ด้วยความขยันขันแข็ง
ยิ่งนักหมั่นคอยตรวจตราดูนักโทษทั้งหลายอย่างดี ครั้นเดินทางมาตรวจสอบในรอบที่ 108 ก็ได้พบว่า

"เอ๊ะ ทำไมนับได้แค่ห้าคนนะ ตูนับเลขผิดหรือเปล่านี่ ตอนแรกมันหกนี่หว่า เอ้านับใหม่ก็ได้ฟ่ะ"
จากนั้นก็นับใหม่นับอยู่กี่ครั้งก็ได้แค่ห้านั่นเอง แล้วใครหายไปล่ะนี่...
 

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login)  - [30 พ.ค. 19:04:57] 

พระเอกไม่มาอ่ะ
คนดูหลับกันทั้งโรงแล้วครับ 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [31 พ.ค. 08:40:55] 

ความเข้าใจของพลับพลึงนั้นไม่ผิดเพราะต่อให้นับอีก100อีก1000ครั้งคนก้อไม่มีทางครบโดยที่ใครมิได้คาดคิดเมื่อเหล่าบุคคลสำคัญของคณะถูกจับไปหมดหามีใครเฉลียวใจถึง คะหยิ่น ผู้ซึ่งฟื้นจากไข้ขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นเหล้า ในระหว่างงานเลี้ยงคะหยิ่นนั่งอยู่ใกล้ๆหนานอิน ชี้มือโบ้เบ้ไปมาให้พรานเฒ่าดูสาวคนโน้นทีคนนี้ทีและแล้วสายตาของเจ้าหนุ่มหล่มช้างได้ประสานปิ๊งๆๆเข้ากับสาวสวยนางหนึ่งหลังจากส่งภาษาตากันชั่วเพลาแว๊บเดียวเจ้าคะหยิ่นตัวแสบก้อลุกขึ้นจูงนางนั้นเข้าไป......กันในถ้ำที่ใกล้ที่สุด
ขณะที่พรรคพวกเจ้านายทั้งหลายโดนคุมตัวออกเดินนั้นคะหยิ่นผู้เสร็จสมอารมณ์หมายนั้นได้คลานสี่ขาออกมาหน้าถ้ำเห็นเหตุการณ์ตอนโดนคุมตัวกันพอดี เจ้าหนุ่มหล่มช้างยืดกายขึ้นแนบลำตัวติดกับผนังถ้ำมองดูเหตุการณ์ด้วยใจระทึกและขายังสั่นอยู่เนื่องจากใช้พละกำลังไปอย่างมากมายเสียเหลือเกิน(อิอิอิฟ้าเหลืองอ่ะ)
เมื่อคณะเจ้านายทั้งหลายถูกนำตัวไปลับตาแล้วนักเลงโตหล่มช้างได้ตัดสินใจอย่างหนึ่งขึ้นมาได้
"เราก้อจำทางไปหาเจ้าแงซายได้นี่นา....เห็นทีต้องรีบซะแล้ว" คิดพลางจะก้าวเดินออกไปทันใดนั้นนางงามที่ทำให้คะหยิ่นหมดแรงเมื่อสักครู่ได้ฉุดแขนของเขาไว้ด้วยแววตาเว้าวอนอย่างที่สุด คะหยิ่นสะบัดความรู้สึกนั้นออกจากจิตสำนึกของเขาได้อย่างไม่น่าเป็นไปได้เขาสบัดแขนนางงามนั้นอย่างเสียดายหอมเธอทีนึงแล้วยืดอกออกเดินทางมุ่งหน้าเนินพระจันทร์ทันที 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [31 พ.ค. 09:09:20] 

ขออำไพสำหรับเมื่อคืนนี้  โผมเช็คเรตติ้งอ่ะ....

รพินทร์ดูสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างงุนงงด้วยความรู้สึกที่ต่อไม่ค่อยติด.....เขาเห็นไพรวัลย์เรียกร้องค่าตัวขึ้นโดยการขอลาหยุดสักพัก แล้วได้ผล เขาจึงทำเช่นนั้นบ้าง แต่ว่ามันไม่ได้ผลแฮะ  จอมพรานเลยต้องระงับความอับอายกลับมาขอประจำการตามเดิม.....

ในใจของรพินทร์รู้สึกเป็นห่วงคุณหญิงอย่างยิ่ง แม้จะเจ็บกระดูกก้นกบสักเพียงใดก็ตาม หนุ่มใหญ่นัยน์ตาสีสนิมเหล็กก็กัดฟัน ลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกที่ถูกกวาดต้อนไปอย่างช้า  ๆด้วยธาตุแท้แห่งความทรหด......

เจ้าพวกสางกวาดต้อนคณะเข้าไปในถ้ำมรกต ที่นั่นเอง ทุกคนเห็นร่าง ๆหนึ่งนอนคว่ำอยู่บนแท่นมรกต 
"คุณหญิง" รพินทร์ตะโกนสุดเสียง 
"น้อย"  เชษฐา ไชยยันต์  และอนุชาอุทานโดยพร้อมเพรียง
นอกจากนี้ก็ยังมีเสียงของพรานท้องถิ่น ไพรวัลย์และอื่น ๆร้อง นายหญิง ท่านแม่และอื่น ๆอย่างเซ็งแซ่

รพินทร์รอให้เสียงเหล่านั้นสงบลงอย่างเยือกเย็นอันวิสัยของพรานอย่างเขาอยู่แล้ว (ขออภัยกลับมาใหม่ เน้นเท่อย่างเดียว)  แล้วค่อย ๆเดินช้า ช้อนตัวคุณหญิงให้หงายขึ้นแล้วก็โอบไว้ในอ้อมอก อย่างทนุถนอม....."โธ่ คุณหญิงเห็นกันอยู่หลัด ๆ ไปเสียแล้ว.." 

"เฮ้ย รพินทร์ประเดี๋ยวพ่อดีดให้ มาแช่งน้องฉันได้ไง..." อนุชาตะโกนลั่น 

แสงโสมเดินนวยนาดเข้ามาใกล้ ๆ รพินทร์ ส่งยิ้มตาหวานฉ่ำให้แล้วบอกว่า "แสงบอกแล้วไม่เชื่อว่าคุณหญิงเด๊ดสะมอเร่ไปแล้ว...รพินทร์ไม่ยอมฟังเลย..."

อนุชากับไชยยันต์โดดพรวดเดียวถึงแท่นแก้ว ใครคนหนึ่งยกมืออังที่ลมหายใจ...แล้วหน้าเผือดลง "น้อยไม่หายใจ...." 

เท่านั้นลูกหาบพราน และอื่นก็โดดผลุงเข้าถึงแท่น "หานายหญิง....." แล้วโอดครวญข้อนอกอยู่ร่ำไร

แสงโสมเห็นดังนั้นก็หัวเราะคิก ส่ายหัว "พวกนี้ลิเกกันจริง ๆ วุ้ย  นี่จะบอกให้เอาบุญนะ คุณหญิงยังไม่ตาย แต่ว่าถูกมนตร์ของพระแม่เจ้าวาชิกาให้อยู่ในสภาพไม่หายใจไปชั่วขณะ ถ้าเกินสามอาทิตย์นั่นแหละจะตายจริง ๆ  ต้องไปให้พระแม่เจ้าถอนมนตร์ออก นี่เป็นเทียบเชิญเหล่าคณะไปมรกตนคร เพราะนับจากนี้เจ้าสางที่คุมมาจะหมดแรง และเปื่อยยุ่ยไปตามสภาพจริงของมัน..."

แสงโสมพูดเสียยาวยืด กระแทกเสียงเป็นระยะ พร้อมยกมือประกอบ เหมือนผู้วิเคราะห์สถานการณ์การเมืองในช่องโทรทัศน์หนึ่ง....รพินทดูอยู่นานก็ร์รู้สึกเวียนหัวเป็นกำลัง....

รพินทร์ขบกรามกรอดกรอด จ้องมองหน้างามซึ้งในอ้อมแขนอย่างเพ่งพินิจพิจารณาและชั่งใจ

ในที่สุดก็เอ่ยออกมาว่า "เราคงต้องไปมรกตนครแล้วล่ะครับ...เพื่อคุณหญิง...แต่กระผมอย่างจะถามคุณชายอนุชาอย่างหนึ่งในฐานะที่อยู่ที่นั่นมานาน  ในคุกมีโทรทัศน์ไหมครับ...ครือง่า ตอนแรกผมคิดว่าจะออกไปจากป่าสักพัก เพื่อไปเชียร์อัศวินสีส้มในศึกยูโร 2000 สักหน่อย....." 

อนุชาชมวดคิ้ว คิดอย่างเคร่งเครียด " ผมจำได้ว่ามีอ่ะ แต่มีเคเบิ้ล  ผมคิดว่าเราต้องพลาดเพราะเขาบอกว่าจะblack out ไม่ใช่เรอะ...อือ ผมก็คิดเหมือนคุณเลยล่ะ...."

ไชยยันต์แหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง  "อ้าวพวกแกไม่รู้หรอกหรือว่าเขาตกลงกันได้แล้ว จะดูยังไงดูแบบไหน ก็ได้ทั้งนั้นแหละ....." 

นัยน์ตารพินทร์เป็นประกาย อากัปกิริยาคึกคักขึ้นมาทันที  "งี้นไปกันครับ เดินให้ถึงวันนี้พรุ่งนี้เสียเลย ไปรอดูรายงานแต้มต่อกันก่อนก็แล้วกัน...โธ่คุณหญิง จะฟื้นมาทันเชียร์อัสซูรี่หรือเปล่าก็ไม่รู้...."

แสงโสมทำนัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มปานจะหยดให้กับรพินทร์  ปากก็บอกว่า "ไปกันเถอะ พระแม่เจ้ารออยู่  ไม่มีพวกคุณ  พระแม่เจ้าจะหาใครไปพนันบอลด้วยล่ะคะ..." 

ทั้งหมดก็พากันเดินออกไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าต้องแบกหมอดาริน  ปล่อยให้พรานใหญ่อุ้มร่างที่ไร้ลมหายใจของคุณหญิงเดินโซเซออกมาอย่างยากลำบาก.....แต่ในใจของเขานั้นมีแต่อัศวินสีส้ม กังหันมรณะ ดังนั้นแม้ยากลำบากสักเท่าใด เขาต้องไปให้ถึงจุดหมาย...

ลมสนธยาโชยมาวูบหนึ่ง...เงาร่างของพรานที่มีคุณหญิงอยู่บนหลัง โซซัดโซเซไปทีละก้าว  ตะวันอัสดงสาดสีส้มเจิดจ้าไปทั่วบริเวณถ้ำ เหมือนดั่งจะกล่าวว่า

อัศวินสีส้มจงจาเริ้นนนนนนน.... 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [31 พ.ค. 12:09:24] 

อ้าววว ไม่ทันรพินทร์แฮะ
โดนโขมยซีน 555555
ขอกลับไปปลุกน้องมุขมาก่อนละกัน
อิอิอิ 

จากคุณ : หมอดาริน - [31 พ.ค. 12:20:55] 

“ใช่แล้วเมยานี  พี่กำลังเป็นห่วงถึงมรกตนครของเรา…    ที่ผ่านมาถึงแม้จะมีผู้เดินทางหลายชาติหลายภาษาพยายามจะมาให้ถึงเพื่อพิชิตขุมเพชรพระอุมา  แต่ ไม่กี่รายที่รอดตายมาถึง  ก็หมดเรี่ยวหมดแรง  แถมยังไม่มีบุญพอ  ไม่สามารถเห็นแม้แต่ปราสาทที่ตั้งขุมทรัพย์ก็หัวใจวายคาถนนพระศิวะไปมากต่อมากเพราะดีใจเกินขนาด  บางคนโลภมากเกินไปโดนสาปเป็นลิง…
  พี่สลดใจเหลือเกิน…   แล้วคราวนี้  ยิ่งหนักใจเป็นสองเท่า เมื่อมองเห็นคุณสมบัติของแต่ละคนที่หมายปองขุมสมบัติในครั้งนี้”   ว่าแล้วองค์จักราชก็ถอนพระทัยอีกเฮือก
    “ในฐานะของลูกมรกตนคร  พี่ตัดสินใจเรื่องสำคัญได้เรื่องหนึ่งแล้ว  และในฐานะของลูกหาบผู้กตัญญู  มีเรื่องที่เร่งด่วนที่พี่จะต้องทำ” 
    “อะไรหรือเพคะ”  เมยานีถาม

    นิ่งคิดไปเป็นครู่ ด้วยสีหน้ากังวังล้ำลึก  แล้วจึงตรัส  “เมยานี  พี่ห่วงพวกชาวคณะของผู้กองและคุณชายกลางยิ่งนัก  เห็นทีพวกเขาจะยังไม่รู้ถึงความร้ายกาจของเส้นทางที่พวกเขาจะต้องเจอต่อไป  เพราะแผ่นดินไหวที่เกิดอยู่ไม่หยุดหย่อนในบริเวณแถบนี้  ทำให้เส้นทางหลังจากออกจากหุบเขานิลกาญเปลี่ยนแปลงไปมากจนจำแทบไม่ได้  หากพวกเขายังยึดถือตามความทรงจำ หรือแผนที่ฉบับเดิมละก็  เห็นทีจะมาไม่ถึงมรกตนครเป็นแน่
    พี่คงจะต้องให้ความช่วยเหลือเสียแล้ว”
    หลังจากตรัสมายาวยืด  จักราชก็หยุดพัก  เหม่อมองท้องฟ้าสีส้มอมทองอันงดงาม ที่เขารู้ตนเองว่า อาจจะไม่ได้กลับมาเห็นอีกหลายวัน  แล้วจึงหันมาสั่งนางเสือดาวคู่ใจ
   “เมยานี  พี่ขอให้เธอทำอะไรให้พี่สักสิ่งจะได้ไหมจ๊ะ”
   แม่เสือสาวตาเป็นประกายหวานฉ่ำ   กระพริบถี่ๆ สบตากษัตริย์หนุ่มด้วยความหวังพลางตอบ
   “ได้เสมอเพคะ”    องค์จักราชพยักพระพักตร์อย่างพอพระทัย
   “ดีมาก  เจ้าจงจัดม้าฝีเท้าเร็วให้พี่สักหนึ่งกองร้อย  เพื่อนำเอาห่อของที่พี่จะเตรียมให้ไปยังหุบเขานิลกาญจน์”    เมยานีสีหน้าผิดหวังนิดหนึ่ง  แต่ก็รับคำเป็นอันดี  “เพคะ”
        ตรัสเสร็จองค์จักราชก็รีบหมุนกายสาวพระบาทออกจากระเบียงแห่งนั้นเพื่อจัดของที่ต้องการโดยด่วน   โดยลืมไปเสียสนิทว่า  หน้าทวารห้องพระบรรทมที่พระองค์จะเสด็จเข้าไปนั้น  มีคนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ผู้หนึ่งรับอาสาเฝ้าอยู่ตลอด 24 ชม.  เพื่อป้องกันภัยร้ายให้พระองค์
   กลางคืนก็ยืนเฝ้า  ยามเช้าก็นอนยาม  ตามแต่อารมณ์  ใครคิดร้ายจู่โจมเข้ามาก็จะได้เหยียบมันเข้าก่อนเป็นคนแรก  ประดุจสัญญาณเตือนภัยอัตโนมัติ 
   ครั้งนี้ก็เช่นกัน พระองค์เผลอไปนิดเพราะหมกมุ่นครุ่นคิดมากไป  ก้าวยาวๆ ฉับๆ ถึงหน้าประตูได้ก็เอื้อมมือไปเปิด   ขณะที่เท้าขวาเหยียบลงบนกลางอกของเจ้ากะเหรี่ยงผอมกะหร่องอย่างเต็มรัก   เสียงดังอ๊อกทีเดียว
  “อ้าว  ส่างปา  โทษทีๆ  ลืมดู    เจ้าตื่นก็ดีแล้วเดี๋ยวช่วยเราแพ็คของหน่อย”
  จะอะไรเสียอีกเล่าที่แงซายห่วง   ก็พวกผู้กองของเขาน่ะ  ตั้งแต่เริ่มเดินป่ากันมามีสมบัติพัสถานสักชิ้นที่มีค่าติดตัวอยู่ก็เพียงแต่ปืนกับกระสุนเท่านั้น   เสื้อผ้า 2-3 ชุดก็ขาดกันกะรุ่งกะริ่ง   ขาดแล้วขาดอีกก็ทรงอยู่ชุดเดียว  เพราะของยี่ห้อมันเท่   ผ้าชาวบ้านทอใหม่ๆ พอหาได้ก็หยิ่งไม่ใส่   สูทเวอร์ซาเช่เหลือแต่แขนก็ยังทนดันทุรังสวมได้  (แค่ปลอกแขนก็อุ่นใจน่ะ)   จะหาเงินหาทองที่ไหนก็แห้วมาทุกขุมทรัพย์
   เล่นเกมส์โชว์ทั้งทีก็หาของรางวัลยากเย็น  อพิโธ่เอ๋ย  เห็นทีเขาจะปล่อยให้รายการนี้ร้างสปอนเซอร์ต่อไปไม่ได้เสียแล้ว   องค์จักราชคิดด้วยความเป็นห่วงดังนี้แล้วก็ไม่เห็นใครจะดีไปกว่ากษัตริย์แห่งมรกตนครที่จะเป็นผู้อุปถัมภ์รายการครั้งนี้ 
  แม้แต่พวกของวาชิกามีมรกตถ้ำน้อย ก็ยังหมายปองขุมสมบัติของเขา  แล้วเขาจะเก็บมันเอาไว้เฉยๆ ซะทำไม  เอามาใช้ประโยชน์ดีกว่า   ไหนๆ ปีนี้ก็ทำท่าว่าจะเป็นปีอเมซิ่งมรกตนครอยู่แล้ว  ยังไม่ทันต้องส่งเสริมคนก็แห่อยากจะมากันตรึม   ถ้าเขาตกบันไดพลอยโจน ตามน้ำไปเสียเลยเห็นทีจะได้มากกว่าเสีย  (เผื่อจะฟื้นตัวจากการบาดเจ็บจากพิษไอเอ็มเอฟได้มั่ง  ดีไม่ดีจัดโอลิมปิคมรกตนครเสียเลยมันจะยิ่งกำไร)   คิดบวกลบคูณหารกำไรเสร็จ มือที่จัดของอยู่เป็นระวิงก็จัดเสร็จพอดี
     “ส่างปา  เจ้าคุมของพวกนี้ให้ทหารลำเลียงไปบรรทุกหลังม้าให้ดีๆ  แล้วตามเราไป   ส่วนเรากลัวจะช้าไม่ทันการ  จะไปโดยสมาธิซะเดี๋ยวนี้เลย   พอของไปหมดแล้วเจ้าก็มานอนเฝ้าหน้าห้องเราอย่างเดิมล่ะ    เราไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับร่างของเราตอนที่วิญญาณของเราไม่อยู่กะตัวรู้ไม๊”
    “พะ  พะยะค่ะ”   ส่างปารับคำ    อยู่นานๆ ไปก็ชักเป็นข้ารับใช้ได้สนิทสนมขึ้น
    แงซายรอจนเจ้ากะเหรี่ยงกับทหารยามขนของพะรุงพะรังออกไปแล้วก็ปิดล็อกกลอน  ลงนั่งขัดสมาธิทันที
 

จากคุณ : แงซายมาแล้วครับ - [31 พ.ค. 13:26:04] 

ขอถามท่านแง....มาด้วยสมาธิแล้วจะเอาประดาทรัพย์สมบัติมาไงอ่ะครับ  กระผมเป็นงง...อย่างไรก็ตามควรจะเตรียมตัวเป็นเจ้ามือในศึกยูโรสองพันซะเลยนะครับ พวกโผมกะลังจะมุ่งไปทางท่านอยู่แล้ว....... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [31 พ.ค. 13:41:46] 

     ผู้กองครับ  ผมสั่งทหารม้าบรรทุกของมาเต็มพิกัด  แต่ว่าไม่แน่ใจว่าผู้กองจะเดินตุหรัดหุเหร่ไปทิศทางไหน  จึงต้องใช้สมาธิมาดูก่อน  แล้วค่อยแว๊บไปบอกกองทหาร 
        ทั้งหมดจะได้มาเจอกันได้โดยบ่มีผิดพลาดเลยไงครับ     อิอิ

แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ  เดี๋ยวนี้ผมเป็นโรคขี้เกียจเดินอะครับ  ตั้งแต่แว๊บไปได้นี้มันสบายกว่ากันเยอะเลย.... 

จากคุณ : แงซาย - [31 พ.ค. 13:45:36] 

เอาล่ะสิทีนี้ทางเข้าเปลี่ยนไป คะหยิ่นจะไปพบแงซายได้ไงเนี่ยะ สงสัยต้องด้นทางมั่วจนเจอซะแล้ว 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [31 พ.ค. 14:06:17] 

แงซาย ฉันว่าแกนั่งทางในไปดูเจ้าคะหยิ่นก่อนดีไหม ปล่อยเจ้านักเลงหล่มช้างสะเปะสะปะไปอย่างนั้นน่าเป็นห่วงนา ยิ่งพึ่งใช้แรงหักโหมมาอยู่ด้วย 

ปล. ถามคะหยิ่นหน่อยว่าแม่สาวที่พาเข้าถ้ำไปน่ะ ไม่ได้กลายเป็นลิงแบบเดิมแล้วเหรอ ที่อ่านหนูพลับพลึงและยัยมดวาชิกาสาบให้เป็นหยั่งเดิมแล้วนี่ ... โผมว่าคุณเมาจนจำแนกไม่ออกแล้วละมั้ง...ตอนนั้น...น่ะ 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [31 พ.ค. 16:31:45] 

ปล. ลืมตัวไปหน่อย ลืมไปว่ามิค่อยคุ้นเคยกะคนแถวนี้เท่าไร   โผมแซวเล่นนาคุณคะหยิ่น..ถ้ามะโหก็ขออำไพ ;-) 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [31 พ.ค. 17:19:42] 

Post ข้อความไม่ได้ค่ะ พรุ่งนี้จะมาต่อใหม่นะคะ 

จากคุณ : แสงโสม - [31 พ.ค. 19:18:57] 

หึๆ  ไม่คิดถึงผมบ้างเหรอรพินทร์

พอดีช่วงนี้งานแทบจะล้มทับผมอยู่แล้ว ต้องออกแรงยันกันสุดชีวิต ขอเวลาสัก 24 ชั่วยาม(2 วัน) เคลียร์ให้ว่าง
ก่อนนะครับ  นี่ระหว่างที่เขียนนี่ก็เอาเท้ายันงานไว้ไม่ให้ล้ม มือก็คีย์ไป

ช่วงนี้เห็นพระเอกในดวงใจของผมกลับมาแล้วก็อุ่นใจ ยังไงเพชรพระอุมาก็มีคนดูแล(เฝ้ายาม) แล้ว
ยิ่งมีคุณแงซายกับคะหยิ่นมาช่วยเสริมทัพก็ยิ่งหายห่วง 

ผมจะกลับมาพร้อมๆกับ Gladiator นะครับ 

จากคุณ : ไชยยันต์ - [31 พ.ค. 20:46:22] 

ผมคิดถึงคุณบ้าง เวลาคุณยำบทผมน่ะซิ รู้เปล่าผมน่ะใช้สองเท้าสองมือและหัวยันงานไว้เลยล่ะ   ทายซิว่าผมใช้อะไรพิมพ์....เอ คุณอย่าคิดมากน่า ใช้คนอื่นพิมพ์ไงเล่า....เหอเหอ 

ครือน้องมุขของผม เธอเป็นนินจาอ่ะครับ เดี๋ยวมาเดี๋ยวหายไป พรุ่งนี้ผมจะแปะต่อนะครับ  รอให้คุณแสงโสมกับคุณหญิงแปะก่อนดีกว่า ให้เกียรติผู้หญิงครับ... 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [31 พ.ค. 23:15:13] 

สงสัยผมจาเมามากไปหน่อยครับพรานใหญ่เลยมึนๆแต่ไม่เป็นไรครับสปีซี่ใกล้กันคงไม่เป็นไรหรอก......แงซายเอ๊ยรีบส่งจิตมาบอกทางทีเถอะ......งงจนแฟนยายแตกแล้ว

ระหว่างทางที่คะหยิ่นออกเดินไปด้วยความตุปัดตุเป๋นั้นสิ่งที่ไม่คาดฝันได้บังเกิดขึ้น เสียงแผ่นดินสะเทือนเลื่อนลั่นพร้อมกันนั้นเบื้องหน้าของเจ้านักเลงโตหล่มช้าง กิ่งไม้ใบหญ้าปลิวประดุจมีลูกตุ้มยักษ์ในอินเดียน่าโจนส์พุ่งเข้ามาหา
"ปืนของเราไปไหนหว่า" คะหยิ่นเหงื่อแตก ความที่รีบออกเดินทางทำให้ลืมปืนไว้ที่รังรักชั่วคราวของเขา แต่ในเสี้ยวอึดใจนั้นคะหยิ่นรู้สึกว่าเขายังมีดดาบสปาต้าอยู่ที่เอวอีกเล่มจึงควานมือลงไปที่บั้นเอวทันที
"ตายล่ะ....หะเอ๊ยยย....มีดดันลืมไว้ที่ไหนหว่า...ซวยแล้วตู"
ในเวลาเดียวกันนั้นสิ่งที่โผล่พรวดออกมาทางหน้าด้าน...อุ๊บบ...ด้านหน้านั้นคือ แรดซิอานอยตัวมหึมาไม่รู้ว่ามันกำลังไล่หรือหนีอะไรมาแต่ทุกอย่างตรงหน้าราบพนาสูญหมดสิ้น คะหยิ่นตกใจกระโดดหลบขึ้นไปตรงๆ เจ้าแรดโบราณเสยเข้าที่ปลายเท้าพอดีทำให้คะหยิ่นเสียหลักหัวฟาอกันแผ่นหลังอันหนาเตอะของมัน 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [1 มิ.ย. 09:40:04] 

เสียหลักหัวฟาดกับแผ่นหลังอันหนาเตอะของมัน สติแทบแตกแล้วในเวลานี้ คะหยิ่นยังยืนหยัดไม่สิต้องนอนหยัดอยู่บนแผ่นหลังของเจ้าแรดซิอานอยตัวนั้นราวกับเล่น โรดิโอก้อไม่ปาน เจ้าแรดยักษ์วิ่งห้อต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพัก คะหยิ่นซึ่งขณะนี้มีสภาพเป็นเพียงตัวหมัดที่เกาะหลังสัตว์เคียวเอื้องทั่วไปเท่านั้นกำลังจะหมดแรงที่จะเกาะอีกต่อไป สายตาพลันเหลือบไปเห็นกลุ่มคนหนึ่งประมาณกว่าสิบคนพุ่งตรงเข้ามาจากทางด้านข้าง เขาจึงตัดสินใจปล่อยตัวให้ลอยละลิ่วตกลงมาจากหลังของเจ้าแรดตัวนั้น
"รอดตายแน่แล้วตู......ช่วยด้วย......ยย" เจ้านังเลงหล่มช้างแหกปากลั่นเป็นภาษากะเหรี่ยงบ้านเกิด แต่คนกลุ่มนั้นกลับไม่สนใจหากแต่ออกวิ่งตามและซัดหอกในมือใส่เจ้าแรดอย่างไม่มียั้ง ฝ่ายเจ้าแรดซิอานอยเมื่อโดนหอกปักเข้าเต็มผืนก้นก้อส่งเสียงร้องแล้วหันมาพุ่งเข้าใส่กลุ่มคนทันทีแต่ยังช้าเกินไปพลันมีกลุ่มคนแต่งตัวเหมือนทาร์ซานดั่งคนกลุ่มแรกที่คะหยิ่นพบโผล่ออกมาจากทางแนวป่าล้อมรอบเจ้าซิอานอยนั้นและพากันซัดหอกใส่เจ้าแรดดวงซวย หอกหลายสิบเล่มปักเข้าเต็มร่างใหญ่โตนั้น

"มันยังไงกันวุ๊ย.....สงสัยทาร์ซานจะว่างมากลูกหลานถึงเยอะอย่างนี้"   คะหยิ่นนึก พร้อมกันนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนหมดแรงกล้วนน้ำว้าเอาดื้อๆ

หลังจากนั้นไม่นานเนื้อแรดได้ถูกแล่เป็นชิ้นขนาดย่อมๆเดินแบกกันคนละชิ้นสองชิ้นขึ้นบ่าบ่ายหน้ากลับเข้าป่าไม่มีใครสนใจใยดีกับเจ้าหนุ่มหล่มช้างเลยแม้แต่หางตาก้อไม่แล
"มันเป็นใครกันหว่า....ที่แท้เจ้าแรดนี่ก็หนีตายมานั่นเอง"คะหยิ่นคิดพลางลุกขึ้นยืนออกเดินตามรอยเจ้าทาร์ซานกลุ่มนั้นไปห่างๆ 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [1 มิ.ย. 10:09:21] 

ตายละ
ปลุกน้องมุขไม่ตื่น
ทำไงดี... 

จากคุณ : หมอดาริน - [1 มิ.ย. 11:31:29] 

...
"โอ๊ย ทำไมมันมีแต่คัมภีร์สิงโตคำรามทั้งนั้นเลยนะนี่ สามารถเสมอกะบราซิลได้ ชนะยูเครน
แล้ว คัมภีร์กังหันสีส้มไปไหนนะนี่  ฮ่าเจอแล้วเบิร์กแคมป์ใช้สตั๊ดเหยียบน่องคู่ต่อสู้ อ้าว
นี่มันของเก่านี่หว่า นี่มันคัมภีร์กังหันนรก เก่าไปแล้วใช้ไม่ได้ผ่านมาตั้งสองปี ต้องหากังหันมรณะ"

พลับพลึงกำลังวุ่นวายอยู่กับการค้นหา การจัดหมวดหมู่คัมภีร์ยูโรทูเท้าท์เซิ่น ด้วยอีกไม่นาน
จะมีศึกใหญ่รออยู่เบื้องหน้าหากศึกษาไม่ดีมีหวังหมดตัว ว้าย ไม่ใช่ พลับพลึงเป็นแค่กุนซือ
คอยให้ข้อมูลทั้งสองฝ่าย ฝ่ายไหนชนะก็เข้าข้างฝ่ายนั้น ส่วนฝ่ายที่พ่ายแพ้ ก็บอกซะว่าเป็น
ลูกกลม ๆ ขืนหลวมตัวไปเล่นเองกลัวว่าจะต้องไปเป็นเซียนอยู่ในรูอ่ะ  วุ่นวายอยู่ครึ่งค่อนวัน
จนกระทั่งเจ้ามะนาวแฝดคนละฝากะเจ้ามะกรูดวิ่งแจ้นมาบอกว่าวาชิกา มันตรัย  ลั่นทมสีชมพู
ให้มาตามไปสมทบที่ถ้ำนั่งเล่นริมน้ำตกจำลอง พลับพลึงซึ่งกำลังเวียนเฮ้ดปวดกบาลอยู่จึง
หยุดพักงานที่ทำ ออกจากห้องสารสนเทศไปยังถ้ำนั่งเล่น

ณ ถ้ำนั่งเล่นริมน้ำตกจำลองซึ่งมันตรัยได้จ้างนักภูมิสถาปัตย์มาตกแต่งไว้อย่างงดงาม ลงตัว
เข้ากับบรรยากาศของถ้ำมรกตแห่งนี้นัก ทั้งแม่มดวาชิกา ผีดิบมันตรัย และเทวนารีลั่นทมสีชมพู
กำลังนั่งสนทนากันอย่างคร่ำเคร่ง พลับพลึงเข้าไปก็ได้ยินแต่เพียงว่าปีกหัก

"แร้งส่งข่าวตัวไหนปีกหัก หรือคะ ใครไปหักปีกเข้าหรือคะ"

พลับพลึงส่งเสียงถามออกไปพร้อมกับหาทำเลเหมาะ ๆ นั่งให้สบายหน่อย

"ไม่ใช่แร้ง แต่เป็นอินทรีเหล็ก จ๊ะ ปีนี้อาจจะปีกหักก็ได้เพราะมีแต่เด็ก ใหม่ ๆ เยอะ คนเก่าก็แก่ ไปหน่อย จะวิ่งไหวรึเปล่าก็ไม่รู้"

ลั่นทมไขข้อข้องใจให้กับลูกสาว

"เหรอคะ อุ๊ย ป้ามดขา มาเมื่อไหร่คะ ไหนว่าไปมรกตนครไงคะ แต่วันนี้สวยจังค่ะ หน้างี้ใสปิ้งเชียว มองด้านข้างนึกว่า พี่แหม่มคัทริยาซะอีก" 

"กลับมาแล้วจ๊ะ แต่แหม ยายพลับพลึงวันนี้พูดจาหอมสดชื่นเชียวนะจ๊ะ ว่าเป็นไงจ๊ะแยกคัมภีร์
ลูกหนังเสร็จรึยัง ฮึ นี่ป้ากะจะตั้งโต๊ะรับแทงแบบไม่อั้นเลยนะจ๊ะ"

"ยังเลยค่ะป้ามด ข้อมูลยังได้ไม่ครบเลยค่ะ สิงโตคำราม(ไม่ออก)ยังไม่ประกาศ 22 นักเตะมาเลย"

"ช่างมันเถอะ หลานพลับพลึงเรื่องคัมภีร์ลูกหนังน่ะไว้ก่อนยังพอมีเวลา แต่ตอนนี้เราจะทำ
อย่างไรดีกับเจ้าพวกเชลยที่เราจับมาได้ และตอนนี้กำลังคุมตัวเดินทางไปยังมรกตนคร
เพื่อไปยื่นข้อเสนอกับจักรราช เพื่อทวงมรกตนครคืนให้กับท่านมดวาชิกา"

มันตรัยบอกเล่าสถานการณ์ให้รับฟัง

"แล้วห่วงอะไรกันล่ะคะ ห่วงว่าจะขึ้นไปยังมรกตนครไม่ได้นะหรือคะ"

"ไม่ใช่ย่ะ แม่พลับพลึง เมื่อกี้พูดแบบเดนทีนหอมสดชื่น ตอนนี้ไหงกลายเป็นสะตอคลอเร็ท
ได้ล่ะยะที่นั่นน่ะเป็นถิ่นเก่าชั้นหลับตาเดินไปก็ยังได้ย่ะแม่คุณ ที่ห่วงน่ะเพราะระหว่างการ
เดินทางนี่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง ดังนั้นจึงต้องหาทางป้องกันไว้ก่อนต่างหากล่ะยะ"

"แหะ ๆ ขออภัยค่ะป้ามด แต่ดูสภาพแต่ละคนย่ำแย่ออกขนาดนั้น จะมีปัญญาหนีไปไหนได้คะ
ลุงรพินทร์ทั้งก้นกบหักแถมยังต้องแบกหมอดารินไปอีก ยังไม่พอยังมีน้าแสงโสมคอย
บั่นทอนกำลังใจอีกต่างหาก ต่อให้อัศวินสีส้มมาช่วยก็น่าจะยากค่ะ ลุงอนุชาโรคเก่าที่เจ้าไพร
เผาไว้ก็ยังไม่ได้รักษาจนหายขาด เราเก็บใบสาบเสือให้หมดซะก็สิ้นเรื่องสิ้นราว เสียเลือดไป
มากก็คงคิดอะไรไม่ค่อยออกล่ะคะ เจ้าไพรก็กระสอบเปื่อยจนลุงอนุชาขโมยมุขมาจนเกลี้ยง
แล้วมั๊ง ตาอินก็ผลุบ ๆ โผล่ ๆ นาน ๆ มาซักที ลุงไชยยันต์ก็กำลังใช้สองมือสองเท้าหนึ่งหัว
(ดีนะที่ไม่ใช้สองหัว)ยันงานไว้ ก็ไม่เห็นจะมีอะไรน่าห่วงซักนิดนี่คะ หรือห่วงเจ้าคะหยิ่น ที่หนีรอด
ไปได้ ยิ่งไม่น่าจะต้องห่วงใหญ่เลย เมาขนาดหนักจนแยกคนกะลิงไม่ออกซะด้วยซ้ำ"

"แต่ก็ไว้ใจไม่ได้ เด็ดขาดนังหนู จากการสืบทราบของป้าพบว่าจักรราชกำลังเตรียมอุปกรณ์
มาช่วยเหลือเจ้าเชลยพวกนี้อยู่  และนำทางสู่มรกตนครด้วยตัวเอง เพราะเส้นทางสู่มรกตนครได้
เปลี่ยนแปลงไปเพราะธรณีไซเบอร์พิโรธหลายครั้งหลายครานัก ว่าแต่เราเถอะมีความคิดดี ๆ บ้างไหมล่ะ ลองเสนอมาดูหน่อยซิ"

"เส้นทางสู่มรกตนครเส้นทางใหม่ ต้องผ่านที่ไหนบ้างคะ"

"ผ่านดินแดนเบเนลักซ์จ๊ะแบ่งได้เป็นสามโซน โซนแรกนั้นชื่อว่าลักเซมเบิร์ก โซนที่สองมีนาม
ว่าเบลเยี่ยม โซนที่สามนั้นดินแดนส่วนหนึ่งต่ำกว่าระดับน้ำทะเลมากนักจึงต้องสร้างเขื่อน
กั้นน้ำทะเลไว้ ต้องมีกังหันไว้คอยวิดน้ำ มีนามว่าเนเธอร์แลนด์ เส้นทางสู่มรกตนครต้องผ่านในโซนที่สองกะโซนที่สามจ๊ะ"
ลั่นทมสีชมพูได้อธิบายถึงเส้นทางใหม่สู่มรกตนครให้พลับพลึงได้รับรู้

"เบลเยี่ยม ปีศาจแดงแห่งยุโรป เนเธอร์แลนด์ กังหันสีส้ม"
พลับพลึงระลึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในใจไม่ยอมลืมเลือน

"ฮ้า! อย่างนี้ต้องใช้เหล่าอัศวินกังหันมรณะสีส้ม จัดการซะเลย"

"อัศวินกังหันมรณะสีส้ม  !!!!!!" 

ทุกคนทวนคำ จากนั้นพลับพลึงจึงอธิบายในการใช้อัศวินกังหันสีส้มมรณะให้ทุกคนได้ทราบ...
=================================================
นักรบจาก เกรดดิเอเตอร์ คงต้องชนกับอัศวินกังหันสีส้มแล้วล่ะ
ช่วงนี้กำลังอินกะการระเบิดศึกของลูกกลม ๆขนาดหนักดังนั้นอย่าถือสา..หึหึ

คุณหญิงดาริน รีบปลุกน้องมุขเร็วเข้าค่ะ มิฉะนั้นจะหาว่าพลับพลึงไม่เตือนไม่ได้นะคะ 

จากคุณ : พลับพลึงสีส้ม (Login)  - [1 มิ.ย. 13:40:41] 

แสงโสมยืนนิ่งสนิท มองตามพรานไพรใจฉกาจที่อุ้มคุณหญิงดารินเดินโซซัดโซเซไปทีละก้าว  ท่ามกลางแสงสะท้อนของตะวันอัสดงสีส้มสดที่เจิดจ้าไปทั่วบริเวณ พลางถอนหายใจลึกอย่างสะท้อนสะท้านในอารมณ์

"โถ..รพินทร์ขา คุณไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยนะคะ ตั้งแต่ภาค 1 จนถึงปัจจุบันนี้ มักน้อยยังไงก็มักน้อยอยู่ยังงั้น  บุกมรกตนครคราวนี้คนอื่น ๆ เค้าหวังขุมเพชรพระอุมากันทั้งนั้น มีแต่คุณคนเดียวแหละค่ะ พ่อเอ๊ย  หวังแค่ไปดูทีวีถ่ายทอดบอลยูโร 2000 เท่านั้นเอง ..เอาค่ะ..พ่อคุณพ่อทูนหัว ขอให้ได้ดูบอลที่มรกตนครสมหวังนะคะ"

หลังจากยืนมองตามรพินทร์ที่อุ้มคุณหญิงดารินอย่างทนุถนอมเดินผ่านไป ซึ่งเป็นภาพที่บาดตาบาดใจแสงโสมเป็นอย่างยิ่ง  พักใหญ่ แสงโสมก็เริ่มรู้สึกตัว หันไปมองรอบ ๆ ด้าน  ขณะนี้เชลยทุกคนกำลังถูกสางมรกตเร่งให้เดินทางออกจากที่พัก  แสงโสมเริ่มรู้สึกประหลาดใจนิด ๆ ว่าทำไมทุก ๆ อย่างช่างง่ายดายเกินไปอย่างนี้  มันน่าจะมีอะไรผิดปกติซักอย่าง 
ทำไมฝ่ายเชลยจึงยอมเดินทางไปมรกตนครอย่างง่ายดาย...ไม่น่าจะเพียงเพราะมีทีวีถ่ายทอดบอลเท่านั้น
ทำไมท่านมดวาชิกาและท่านมันตรัยจึงยอมปล่อยเชลยไปมรกตนครง่าย ๆ
ทำไมฝ่ายของรพินทร์ถึงยอมปล่อยให้แสงโสมลอยนวลทั้ง ๆ ที่รู้แล้วว่าแสงโสมปลอมตัวเป็นดารินมา
มันน่าจะมีอะไรมากกว่านี้แน่นอน  อะไร  อะไร  อะไร เกิดอะไรขึ้น  แสงโสมคิดแล้วคิดอีกก็ยังคิดไม่ออก

แสงโสมเหลือบมองรอบด้านอย่างระมัดระวังอีกครั้ง  ฉับพลันก็หันไปเห็นสายตาที่มีประกายวาวจ้าด้วยความแค้นของไชยยันต์  อนุชา  และไพรวัลย์  ก่อนที่ทั้ง 3 คน จะถูกสางมรกตไล่ให้เดินไปข้างหน้า   แสงโสมรู้สึกสะท้านยะเยือกขึ้นมาทันที  คาดเดาว่าขืนช้านานกว่านี้จะต้องไม่ปลอดภัยกับตนเองเป็นแน่ หรือว่าแสงโสมกำลังโดนกับดักของฝ่ายพระเอก   โอ...คุณชายกลางไม่น่าเล่นเกมจนล่วงรู้ความลับว่าแสงโสมปลอมตัวเป็นคุณหญิงดารินเลย ไม่งั้นป่านนี้แสงโสมคงกำจัดไปได้หลายศพแล้ว  แต่เหตุการณ์พลิกผันอย่างนี้ แสงโสมจะกลายเป็นศพเองหรือเปล่าก็ยังไม่รู้  ดังนั้น เพื่อความไม่ประมาท แสงโสมทบทวนดูแล้วคิดว่าควรผละจากคณะเดินทางนี้จะดีที่สุด เพราะถ้าเกิดพลาดพลั้งคณะของพระเอกชนะเหล่าสางมรกตขึ้นมา แสงโสมคงเอาตัวไม่รอดแน่ เจ้านายก็อยู่ไกลตัว   คิดได้ดังนั้น แสงโสมก็ค่อย ๆ แอบแฝงกายหลีกเร้นออกป่าข้างทางไปทันที เพื่อความปลอดภัยของตนเอง 

จากคุณ : แสงโสมฮูลิแกน - [1 มิ.ย. 17:32:23] 

แวะเข้ามาอ่านครับ  กลับคืนมาสู่บ้านเก่าเมืองนอนเดิมแล้ว
ตอนนี้อยู่เชียงใหม่ครับ  แล้วจะมาร่วมแจมด้วย
ขอเวลาปรับตัวสักพัก 

จากคุณ : รพินทร์ - [1 มิ.ย. 20:06:21] 

ดีใจที่น้องรพินทร์กลับมาแล้วนะคะ  รีบ ๆ มาร่วมวงเพชรพระอุมากันอีกนะคะ

คุณรพินทร์ ไพรวัลย์ พ่อเอ๊ยของแสง  เมื่อไหร่จะมาต่อเรื่องล่ะคะไหนว่ารอแสงโสมไง
ชอบหลอกอยู่เรื่อยเลย 

จากคุณ : แสงโสม - [2 มิ.ย. 07:47:30] 

พูดเรื่งกระทิงดุสเปนกันมั่งดิ นะ นะ 

จากคุณ : Spanish Eyes - [2 มิ.ย. 11:11:40] 

คุณ Spanish Eyes จ๋า ถ้าอยากแจมด้วยก็ไม่ว่ากัน
แทรกเข้ามาได้เลย 
 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [2 มิ.ย. 12:50:24] 

การหลบเร้นของแสงโสมนั้นจะรอดพ้นจากสายตาของทุกคนในคณะของรพินทร์ก็หาไม่
ดังนั้นก่อนที่จะหลุดพ้นออกมายังป่าข้างทาง อนุชาผู้ซึ่งอยู่ใกล้กับแสงโสมรีบคว้าตัวไว้
ทันที  หลังจากนั้นก็รีบลากเข้าไปรวมกลุ่มกับคณะโดยไม่รอช้า เจ้ามะกรูดเห็นดังนั้นก็รีบ
กรากจะเข้าไปช่วยเหลือ แต่ปรากฎว่าโดนไชยยันต์ยันกลับมาล้มลงก้นกระแทกกับพื้นไม่เป็นท่า

"อย่าเข้ามานะ มิฉะนั้น ยายแสงโสมนี่เสร็จ แน่ ๆ ถอยออกไปห่าง ๆทั้งหมดนั่นแหละ"
อนุชาประกาศลั่น มือก็ควงมีดสปาต้า ผ่านหน้าแสงโสมไปมาด้วยท่าทางน่าหวาดเสียว
เจ้ามะกรูดและสางมรกตลิ่วล้อทั้งหลายดูท่าทีของอนุชาคล้าย ๆ กับคนที่เมายาบ้าแล้ว
ก็ให้หวาดเสียวเป็นกำลังเพราะขืนนายหญิงแสงโสมเป็นอะไรเข้ามีหวังท่านมันตรัยไม่ปล่อย
ไว้แน่นอน โทษฐานที่ไม่ดูแลเลขาคู่ใจของท่านให้ดี 

"คุณชายกลาง คุณจะทำอะไรแสงคะ อย่านะคะ แสงไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ที่ตามมาก็เพราะ
เป็นห่วงรพินทร์เท่านั้นเองปล่อยแสงไปเถอะค่ะ  รพินทร์ขา ช่วยแสงหน่อยซิคะ ดูนายกุงเกง(ใน)สีแดงนี่ซิ มากอดแสงซะแน่นเชียว แต๊ะอั๋งกันนี่นา ปล่อยนะ"

"อย่า ปล่อยนะครับอากลาง ต้องจับไปเป็นตัวประกันก่อน คุณอาแสงโสมครับ ขอโทษเถอะครับ มันเป็นเรื่องจำเป็น"
ระหว่างเหตุการณ์ชุลมุนกันอยู่นั้นพลันก็ปรากฎร่างของคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาเรื่อย ๆ
สิ่งพิเศษที่คนกลุ่มนั้นมีก็คือเสื้อผ้าทั้งชุดเป็นสีแดงทั้งสิ้น นับดูทั้งสิ้นได้ราว ๆ ทั้งสิ้นก็ 23 คน
บรรดาสางมรกตได้เห็นกลุ่มคนชุดแดงเข้าก็วิ่งกระเจิดกระเจิงล้มลุกคลุกคลานไปคนละทิศละทาง
จากไปเจ้ามะกรูดเห็นสางมรกตวิ่งจากไปหมด็ต้องตามไปด้วย เรื่องอะไรจะอยู่ล่ะ อยู่คนเดียวก็แย่นะซิ

"เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นนี่" ไชยยันต์อุทานขึ้นมาอย่างแปลกใจ
ทุกคนต่างก็พากันงุนงงในสิ่งที่เกิดขึ้นยิ่งนักด้วยไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จวบจนกระทั่งคนชุดแดง
ทั้งหมดเข้ามาใกล้ มีอยู่คนหนึ่งซึ่งดูแล้วคงจะเป็นหัวหน้าควบคุมก็เข้ามาถามว่า

"ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่ดินแดนแห่งนี้ครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ"

"คือผมสงสัยว่าทำไมเจ้าพวกตัวสีเขียว เมื่อเห็นพวกท่านจึงได้วิ่งกระเจิดกระเจิงไปอย่างนั้นก็ไม่ทราบครับ"
ไชยยันต์ถามขึ้น

"อ๋อ ผมคือ โรเบิร์ต วาเซียเก้ ผู้จัดการทีมของปีศาจแดงแห่งยุโรปเบลเยี่ยมครับ ส่วนนี่คือ
ยี่สิบสองยอดฝีมือของพวกเรา สางมรกตพวกนั้นน่ะ ระหว่างการฝึกซ้อมนั้นเรามักจะไปจับ
สางมรกตนี่มาสร้างเป็นลูกกลม ๆ ไว้ฝึกซ้อมเป็นประจำ ดังนั้นเจ้าพวกนี้เห็นเราเข้าเมื่อไหร่
ก็เป็นอย่างนี้เสมอครับ"

"เหรอครับ แหมเยี่ยมจริง ๆเลยครับ ผมอยากร่วมเล่นลูกกลม ๆ สางมรกตอย่างนั้นบ้างจัง"
ไพรวัลย์เอ่ยขึ้นบ้าง

"ช่วยด้วยค่ะ มิสเตอร์วาเซียเก้ ช่วยแสงด้วยค่ะ คนพวกนี้กักขังหน่วงเหนี่ยวแสงไว้ค่ะ"
มิสเตอร์วาเซียเก้ หันขวับไปยังด้านที่แสงโสมโดนอนุชาจับตัวไว้ 

" คืออย่างนี้ครับ เธอไม่ค่อยสบายนะครับ มักจะอ้างว่าโดนจับตัวอะไรประมาณนี้บ่อย บ่อยครับ
โธ่ แถวนี้นอกจากพวกคุณ พวกผมแล้วนี่มีใครอีกครับ คุณคงไม่คิดว่าเธออยู่ในกลุ่มสางมรกตนั่นหรอกนะครับ"
ไชยยันต์รีบขัดขึ้นก่อนที่จะมีเหตุการณ์บานปลายมากกว่าที่เป็นอยู่

"ไม่จริงค่ะ พวกนี้ โกหกค่ะ แสงเป็นเจ้านายของพวกสางมรกตโน่นค่ะ"
มิสเตอร์วาเซียเก้ มองหน้าแสงโสมแล้วสลับกับมองหน้า คนอื่น ๆแล้วก็คิดว่าน่าเสียดายทำไมนะ
หน้าตาก็สะสวย แต่ไม่น่าเสียสติไปได้เลย จากนั้นก็ร่ำลาจากไปเพื่อนำ 22 นักเตะไปซ้อมกันต่อ 
เพื่อเตรียมรับศึกใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้น ไม่ว่าแสงโสมจะตะโกนเรียกเพียงใดก็ไม่มีผู้ใดหันกลับมา

"คุณแสงโสมครับ อย่าร้องไปเลยครับ เหนื่อยเปล่า ๆ เดินทางไปกับพวกเราดีกว่า อย่างดีก็คงแค่จับ คุณแสงโสมไปเป็นตัวประกันแลกกะอะไรเล็กน้อยเท่านั้นเองครับ"
ไชยยันต์กล่าวขึ้นมาเมื่อเห็นอาการดิ้นรนของแสงโสมในการที่จะผละไปจากกลุ่ม

"อ้าว นายชดทำไมกอดนายหญิงแสงโสมซะแน่นอย่างนั้นล่ะครับ ปล่อยเธอไม่ดีกว่าหรือครับ ยังไง เธอก็คงกลับไปถ้ำมรกตไม่ได้อยู่แล้วล่ะครับ ระยะทางออกไกลโขปานนั้น" 
หนานอินกล่าวขึ้นหลังจากที่เห็นอาการกอดรัดแสงโสมซะแน่นเกินเหตุขนาดนั้น

"อากลางครับ อย่าลืมเช็ดน้ำลายด้วยครับ จะหยดแล้วล่ะครับ"
อนุชาปล่อยตัวแสงโสมแล้วหันมาถลึงตาใส่เจ้าไพรกับหนานอิน ฐานที่รู้ใจเกินไปหน่อย
ทั้งหมดเดินทางกันมาได้อีกระยะจากนั้นก็ตั้งแคมป์กันบริเวณนั้นนั่นเอง ระหว่างที่เกิดเหตุ
การณ์ทั้งหมดขึ้นมานั้น รพินทร์ไม่ได้สนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย สนใจแต่เพียงร่างของ
นางในอ้อมแขนก็เท่านั้น ตาก็มองด้วยความรักนักหนา จนแสงโสมซึ่งโดนจับเป็นเชลยไป
ซะแล้วก็หันมามองด้วยความเจ็บช้ำระกำใจ เพราะไหนจะเจ็บใจที่ต้องพลาดท่ามาตกเป็นเชลย
ไหนจะต้องมาช้ำใจมารักมาห่วงใยในคนที่ไม่ใยดีเข้าอีก แล้วใครจะช่วยแสงโสมได้ล่ะนี่
###################
ตอนนี้ก็หลุดจากการเป็นเชลยซะทีนะครับ ส่วนการผจญกับอัศวินสีส้มเชิญท่านอื่นแสดงสีมือนะครับ 

จากคุณ : หนานอิน - [2 มิ.ย. 15:17:49] 

จอมพรานแบกคุณหญิงไปไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จากนาทีเป็นชั่วโมง จากชั่วโมงเป็นวัน จากวันเป็นสัปดาห์ คุณหญิงก็ยังหลับไหลไม่ได้สติอยู่ในอ้อมกอดของรพินทร์  และเริ่มส่งกลิ่นตุตุ เพราะว่าไม่มีพาเธอไปอาบน้ำ....

ว่าง ๆรพินทร์ก็ยกร่างคุณหญิงขึ้นลงต่างดัมเบลล์ เพื่อเสริมสร้างกล้ามเนื้อ  ซึ่งค่อยพัฒนาขึ้นมาเรื่อย ๆ ทำให้รพินทร์จากร่างหยองกรอดได้กลายมาเป็นอาร์โนลด์ ชวาร์ซเซนเนกเกอร์ในชั่วเพืยงเวลาหนึ่งเดือน

ทั้งคณะก็เดินทางอย่างเร่งรีบเพื่อจะให้ไปถึงมรกตนครทันวันที่ 10 นี้ หลังจากที่หยุดพักผ่อนกันที่ริมน้ำหนึ่งคืน พรานใหญ่ก็เร่งให้คณะออกเดินทางต่อกันทันที เขายกร่างคุณหญิงขึ้นพาดบ่าด้วยมือเดียว แล้วก็ดุ่มเดินออกไปด้วยฝีเท้าคล่องแคล่ว ไม่โซเซเหมือนก่อน....

เดินมาได้ชั่วธูปไหม้หมดดอก รพินทร์ก็ชะงักขมวดคิ้วแน่น  ทำให้คณะที่ตามมาหยุดชะงักไปด้วยกันหมด ทุกคนมองรพินทร์กันเป็นตาเดียว....

รพินทร์เอามีดมาฟันซ้ายป่ายขวามองหาบางสิ่งในกอหญ้า ทำจมูกร่อนในอากาศ เอาหูแนบดิน หลังจากทำหลายอย่างอยู่เนิ่นนาน ก็หันมาบอกพรรคพวกว่า 
"ผมหลงทางครับ"

ไพรวัลย์กับอนุชาส่ายหัวมาพร้อมกัน..."โธ้เอ๋ย พรานใหญ่ครับ  อย่างนี้ผมก็เป็นได้อ่ะ"  เจ้าไพรวัลย์กระแทกเสียง

รพินทร์หันไปถลึงตากับเจ้าคนที่มันเอานามสกุลเขามาเป็นชื่อ "ก็เส้นทางมันเปลี่ยนแปลงไปกันหมดแล้วนี่นา ไม่เห็นเหรอ ที่นี่เดิมมันควรจะเป็นทางเข้าหุบหมาหอน  ปากทางที่เราเคยผ่านมาบัดนี้มันเปลี่ยนเป็นหนองน้ำ แล้ว..."

อนุชาถามขึ้นบ้างว่า "แล้วเราหลงทางมากี่วันกันแล้วล่ะ รู้ไหมเนี่ย จะคำนวณได้ว่าจะย้อนกลับทางเดิมได้ เมื่อไร"

รพินทร์ตอบหน้าตาเฉยว่า "ตั้งแต่เริ่มแล้วล่ะ ผมก็พยายามคลำหาทางอยู่น่ะซิ คลำเท่าไรก็ไม่เจอ..."

"ปู้โธ่ พรานใหญ่แล้วนี่เราจะไปทันวันที่ 10 ไหมเนี่ย" หนานอินถาม

"เดี๋ยวเจ้าแงซายมันก็หาเราเจอเองแหละน่า  ยายมดเดินทางไปทางนั้นแล้ว  มันต้องออกมาหาความช่วยเหลือจากเราแน่นอน.....ไม่ต้องกลัว เราพยายามทำหลงไปอีกสีห้าวัน เจ้าแงซายมันต้องร้อนใจมาบอกทางให้แน่ ๆ" รพินทร์พูดมาดขรึมเท่ ในขณะที่คุณหญิงห้อยร่องแร่งออกมาจากบ่า...
...................................................................................................
ไชโย คุณรพินทร์กลับมาแล้ว...ช่วยหน่อยเถอะครับ ผมจะแย่อยู่แล้ว เนี่ยไม่รู้หายไปไหนกันหมด....
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [2 มิ.ย. 17:25:16] 

             สายลมกรรโชกพัดผ่านยอดเนินสูงๆ ต่ำๆ ที่ปกคลุมด้วยหญ้าและวัชพืชชนิดต่างๆ มองเห็นยอดพลิ้วเหมือนคลื่นในท้องทะเลสีเขียว   ดอกหญ้าสีต่างๆ ออกสะพรั่งแต้มสีสันของท้องทุ่งให้งดงามยิ่งนัก
          ร่างๆ ใหญ่โตกำยำร่างหนึ่งนอนหมดสติคว่ำหน้าอยู่กลางพงหญ้า  ดูจากร่องรอยแล้วก็จะเห็นว่าหลังจากเดินอย่างอ่อนแรงมานานจนหมดแรงล้มลงในสภาพที่เห็นนั่นเอง   ส่วนสาเหตุนั้นยังไม่สามารถทำนายได้ถูก
              แงซายที่กำลังวืบผ่านบริเวณนั้นด้วยความเร็วแสงหยุดชะงัก  …อ้าว นี่มันคะหยิ่นนี่นา  ทำไมถึงมานอนอยู่คนเดียวที่นี่  แล้วพวกของผู้กองล่ะ
              แงซายพยายามปลุกเจ้ากะเหรี่ยงหล่มช้างด้วยการเรียกเบาๆ  “คะหยิ่นๆ”
              นายบ้านหล่มช้างงัวเงียปรือตาขึ้นมามองนิดหนึ่งแล้วทำท่าจะล้มตัวลงนอนต่อไป  แงซายจึงต้องเรียกด้วยเสียงดังขึ้นกว่าเดิม 
              “คะหยิ่น !”
             ได้ผล  คราวนี้เจ้ากะเหรี่ยงร่างยักษ์ลืมตาโพลง ลุกขึ้นนั่ง เหลียวไปรอบตัวก่อนจะหยุดเพ่งพินิจที่ภาพตรงหน้า   คุ้นๆ ตาแน่ละ  แต่ว่าร่างของแงซายที่มาโดยสมาธินี้ดูโปร่งใสไม่ชัด  ดูยังไงๆ ก็ไม่ใช่คนจริงๆ แน่นอน 
            คะหยิ่นตาเหลือก  โรคเก่ากำเริบขึ้นมากระทันหัน 
            “ผะ  ผะ   ผผผผผผผี ! !”
            ร้องยังไม่ทันครบคำก็ตะลีตะลานพรวดพราดขึ้นวิ่งโกยอ้าวออกไปทันที    ถึงจะคุ้นแค่ไหนก็ขอปลอดภัยไว้ก่อน
             “อ้าว  เดี๋ยวซิ คะหยิ่น  ปัดโธ่  นี่ผมไง  แงซาย”
           แต่คะหยิ่นไปไกลจนไม่ได้ยินเสียงแล้ว
            “ว้า  แล้วแบบนี้จะทำยังไงดีเนี่ย”
================================

     ผู้กองครับ  ผมชักงง  ผู้กองมีสองคนเหรอครับ คุณรพินทร์  กับ รพินทร์  ไพรวัลย์ เหรอครับ ?????? 
 
 

จากคุณ : แงซายผู้ไม่เข้าใจ - [2 มิ.ย. 21:44:52] 

ครืองี้คุณรพินทร์ เขาคือรพินทร์เฉย ๆไม่มีนามสกุล เขาไปที่ไหนเขาก็ใช้ชื่อรพินทร์  แต่โผมเป็น"รพินทร์  ไพรวัลย์" เฉพาะในกระทู้เพชรพระอุมาเท่านั้น  นอกนั้นผมเป็นคนอื่นครับ  เก๊าะเคยเข้ามาจ๊ะกัน คนก็งง ๆ แต่สักพักคุณรพินทร์เขาก็ไปเพราะหน้าที่ส่วนตัวครึ่งหนึ่งอีกครึ่งหนึ่งเพราะว่ารำคาญผมยึดเก้าอี้พระเอกไม่ปล่อยอ่ะซิ......ผมก็คิดถึงเขาอยู่เนือง ๆ
...................................................................................................

ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าจะต่อยังไงเนี่ย เฮ้อ ขออภัยที่ทำให้เพื่อนผิดหวังนะเนี่ย  เมื่อไรคุณไชยยันต์จะมาสักที
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 มิ.ย. 13:21:20] 

พูดถึงผมก็มาพอดี

ในเมื่อพรานใหญ่เองยังหมดสิ้นหนทางหากินไม่สามารถค้นหาเส้นทางที่แน่นอนเพื่อเข้าสู่มรกตนครได้
แล้วใครเล่าจะรู้เส้นทาง ทุกคนก็พลอยใจแป้วไปด้วย ต่างหยุดการเดินทาง นั่งๆนอนๆรอความหวังลมๆแล้งๆ
จากแงซายว่าจะส่งกระแสจิตมาช่วยเหลือ

ไชยยันต์กวาดสายตาไปรอบๆ น่าแปลกใจยิ่งนักว่าฝูงลิงแห่งหุบเขานิลกาญจน์หายสาบสูญไปได้อย่างไรกัน
เขาพยายามนิ่งทบทวนความเห็นข้างบนหลายรอบก็ไม่พบถึงที่มาที่ไปว่าลิงเหล่านั้นจะเดินทางไปไหน
แล้วก็พลันนึกได้เองว่าก่อนที่ขบวนจะมาจนหนทางนั้น พวกวานรทั้งหลายต่างค่อยๆเร้นกายหายเข้าป่าไป
ทีละตัวสองตัวอย่างน่าประหลาด และหายไปจนหมดสิ้นโดยคณะเดินทางไม่ทันได้สังเกตเห็น เพิ่งจะมารู้ก็เมื่อ
ตอนที่แม่แสงโสมจะเร้นกายตามลิงพวกนั้นออกไปนั่นเอง

รพินทร์เดินไปเดินมาไม่อยู่สุข คุณหญิงดารินยังคงพาดอยู่บนไหล่ขวา ในขณะที่ไหล่ซ้ายสะพายปืนคู่มือ
เมื่อรู้สึกเมื่อยเข้าก็นำดารินไปพาดไว้กับกิ่งไม้ข้างที่พัก ฝากให้อนุชาคอยดูไว้กันลิงมาขโมยไป
แล้วหันมามองกวาดสายตากะจะเรียกลูกน้องคนอื่นๆเพื่อสั่งตั้งแคมป์ แต่ปรากฏคณะนี้นอกจากหนานอินแล้ว
ก็มีแต่เจ้านายเพราะทุกคนกลัวภาระต้องแบกหาม  จึงสั่งหนานอินจัดการเรื่องฟืนไฟภายในบริเวณแคมป์
ส่วนตัวเขาเองออกเดินสำรวจรอบปางพัก

เสี้ยวจันทร์ข้างขึ้นลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้าท่ามกลางละอองเมฆสีขุ่นซึ่งปลิวผ่านไปอย่างรวดเร็ว
บรรยากาศเริ่มหนาแน่นไปด้วยไอน้ำยามดึก  กองไฟหลายกองถูกก่อขึ้นกระจายกันขวางอยู่หน้าที่พักเป็นวงกว้าง
ภายใต้ผ้าพลาสติกซึ่งขึงกันน้ำค้างด้านบน เหล่าคณะเดินทางนอนหลับเรียงรายกันไปตามมีตามเกิด
ไพรวัลย์นอนกอดกระสอบชิดริมด้านซ้ายสุด ถัดมาเป็นอนุชาผู้นอนละเมอร้องหามุขๆอยู่ ดารินบัดนี้ถูกดึงเก็บ
ลงมาจากกิ่งไม้ราวกับผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งวางอยู่ถัดจากอนุชา และปิดท้ายด้วยไชยยันต์ซึ่งนอนชิดด้านขวาสุด
แสงโสมถูกมัดมือมัดเท้าปิดปากผูกไว้ด้วยเชือกติดกับต้นไม้แถมยังโยงไว้ด้วยโซ่ล็อกกุญแจโซเหล็กอีก 2 ตัว
กันหลบหนี
รพินทร์แยกตัวไปนอนอีกด้านหนึ่ง หลุบหมวกมาคลุมตัวส่วนกระสอบป่านเอาไปคลุมหัวแทน
หนานอินซึ่งรับภาระอยู่ยามครึ่งคืนแรกนั่งซุ่มอยู่ในมุมมืดปากทางเข้าที่พัก ผลุบหายเข้าความมืดไปบ้างโผล่หน้า
ออกมาหาแสงไฟให้คนอื่นเห็นบ้างตามปกติวิสัยของแก

เที่ยงคืนพอดี ไชยยันต์นั้นนอนไม่ค่อยจะหลับเนื่องจากรำคาญเสียงละเมอของอนุชา ขณะที่กำลังครุ่นคิด
ถึงเส้นทางที่จะเข้าสู่มรกตนคร ในขณะที่สรรพสำเนียงรอบด้านเงียบเชียบวังเวงอยู่นั้นหูก็พลันได้ยินเสียง
ประหลาดดังแว่วมาจากทิศใดทิศหนึ่ง
เสียงของมันโหยหวน กรีดร้องอย่างน่าเวทนา

เขาค่อยๆเปิดเปลือกตา ผงกศีรษะขึ้นจับสัญญาณเสียงว่ามาจากทิศใด  มันดังมาจากทางด้านที่พรานใหญ่นอน
กองไฟในกองบัดนี้มอดลงจนเหลือแต่ถ่านแดงๆเพราะหนานอินนั่งหลับนก สัปหงกไปแล้วตั้งแต่หัวค่ำ
ไชยยันต์ค่อยๆดึงตัวลุกขึ้นนั่ง เพ่งมองฝ่าความมืดไปทางที่รพินทร์นอนอยู่

แล้วพลันสายตาของเขาก็ประจักษ์กับอะไรอย่างหนึ่งลอยวนอยู่เหนือร่างพรานใหญ่ ภาพพร่ามัวนั้นคล้ายกับ
ร่างของคนแต่สีสันสลับสับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จากขาวเป็นส้ม ส้มเป็นเขียว แลดูมีรังสีประหลาดแผ่ออกมาโดยรอบ

อดีตนายทหารปืนใหญ่เพ่งมอง เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับกิตติศัพท์ของเจ้าสิ่งนี้ ถ้ามันลอยวนอยู่เหนือร่างของใคร
ยามนอน บุคคลผู้นั้นกำลังตกอยู่ในห้วงกรรมอย่างไม่ต้องสงสัย
ผีพนัน!

ไชยยันต์เอื้อมมือไปปลุกอนุชา คุณชายกลางผลักมือเขาออกพูดทั้งๆที่ยังหลับ
"อย่าน่าเจ้าไพรวัลย์...ฉันไม่ใช่อย่างที่แกคิดนาโว้ย"
ไชยยันต์เขย่าแขนเรียกอยู่นาน อนุชาสะบัดๆอยู่หลายครั้งจนในที่สุดก็คว้าข้อมือไชยยันต์หมับพูดทั้งๆละเมอ
"ตื๊อจัง ยอมก็ได้วะ"
แล้วอนุชาก็เลื่อนมือไต่เดียะมาตามแขนไชยยันต์เหมือนปูไต่  อดีตนายทหารปืนใหญ่สะดุ้งเหยงรีบดึงมือกลับ
"เฮ้ย อนุชา นี่ฉันเองเว้ย"
อนุชาสะดุ้งตื่น หันมามองหน้าเมื่อแลเห็นว่าเป็นเพื่อนรักก็ขมวดคิ้ว
"อะไรวะไชยยันต์...ปลุกฉันทำไม"
"แกดูโน่นซี"

อนุชาผงกศีรษะหันไปมองตาม เมื่อแลเห็นร่างประหลาดลอยอยู่เหนือร่างพรานใหญ่ในขณะนี้ เขาก็เบิกตาโพลง
"ผี?"   เขากล่าวพลางเส้นผมเริ่มลุกชัน
"ใช่...ผีพนันกำลังจะสิงพรานใหญ่"

อนุชารีบดึงตัวลุกขึ้นนั่ง  "ผีพนัน?...โอ้ ได้ยินมานาน เพิ่งจะได้เห็นตัวจริงวันนี้...แล้ว แล้วเราจะทำไง"
ไชยยันต์หรี่ตา  "เราทำอะไรไม่ได้มากนอกจากพยายามช่วยกันปลุกรพินทร์ แต่ว่าผีนั่นสีสันมันเริ่มสดใสชัดเจน
ขึ้นเรื่อยๆเสียแล้ว ดูซีกลายเป็นสีธงชาติของ 16 ประเทศที่เข้าร่วมบอลยูโรแล้ว...เห็นท่าว่าจะไม่ได้การ แกรีบ
ปลุกเจ้าไพรวัลย์มาช่วยกันเถอะ ฉันจะไปปลุกหนานอินเองสงสัยหลับยามอีกแล้ว"

แล้วไชยยันต์ก็ลุกขึ้นเดินเบากริบตรงไปทางอีกด้านหนึ่งที่หนานอินนอนอยู่ สายตายังคงจับจ้องภาพนั้น
อนุชารีบเขย่าตัวปลุกไพรวัลย์
"เฮ้ยๆๆๆ เจ้าไพร ตื่นๆๆๆเว้ย...มาช่วยพรานใหญ่หน่อยเร็ว พิษบอลยูโรกำลังจะเล่นแกเข้าให้แล้ว...ตื่นซีเว้ย"

ไพรวัลย์พยายามลืมตาหันมามองหน้าเสียงอู้อี้
"อากลางมีอะไรกับผมหรือครับ...ดึกแล้วน่า อย่ากวนผมเลยผมไม่สนหรอก"
"อ้ายบ้า ฉันน่ะเหรอจะไปสนแก...ตื่นได้แล้วเว้ย โน่น รพินทร์แย่แล้ว"

ไพรวัลย์ลุกขึ้นนั่งอย่างไม่เต็มใจนักหันไปมอง แล้วเขาก็เบิกตาโพลง
"เหวอ...ผี! ... อากลาง ผมกลัว!"
เจ้าไพรทำท่าจะลุกขึ้นเผ่น แต่อนุชาคว้ากางเกงดึงไว้ได้จนสายรัดกางเกงยานไป เจ้าตัวรีบเอามือจับกางเกงไว้ทัน
อนุชาส่ายหน้า   "ผีพนันโว้ย...ไม่มีอันตรายกับคนอื่นหรอกนอกจากคนที่โดนสิง ยกเว้นแต่คนอื่นจะให้หยิบยืมเงิน
อันนี้ก็จะพลอยซวยไปด้วย เฮ้ยๆๆดูนั่น มันกำลังจะสิงพรานใหญ่แล้วอ่ะ"

ทุกคนต่างตกตะลึง มองดูผีพนันซึ่งกำลังก้มลงจุ๊บรพินทร์เหมือนเตรียมจะต้อนรับเขาเข้าเป็นพวกเดียวกับมัน 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [3 มิ.ย. 13:25:54] 

โหยยย.....แงซายนายทำไมทำงี้กะฉันได้เล่าเพื่อนรัก.....ชั้นจะต่อมุขนายยังไงดีอ่ะ......เตลิดไปกันใหญ่แล้วเรา
 

เรียนผู้กองรพินทร์ที่เคารพครับ....ตอนนี้ผมก้ออยู่เจียงใหม่โตยผู้กองครับ 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [3 มิ.ย. 15:13:43] 

อ้าว คงต้องฝ่าด่านผีพนันก่อนละมั๊ง ก๊ากกกก... 

จากคุณ : พลับพลึงสีส้ม (Login)  - [3 มิ.ย. 15:49:32] 

เฮ้ย ทำไมผมปะไม่ติดอ่ะ เขียนเสียตั้งยาว 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 มิ.ย. 15:52:11] 

โผมเป็นคนเจียงใหม่ แต่ว่าตอนนี้ผมบ่อได้อยู่ตี้เจียงใหม่เน่อ  คุณรพินทร์(ไม่มีนามสกุล) ตะหากตี้อยู่เจียงใหม่ตอนนี้  คุณคะหยิ่นผ่อตี้ความคิดเห็นที่ 32 เน่อคับ 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 มิ.ย. 15:54:46] 

อนุชา วราฤทธิ์ยืนตะลึงงันกับเจ้าปีศาจร้ายที่เห็น     มันสั่นสยองประสาทเขายิ่งกว่าโขมดดง...ยิ่งกว่าช้างงาดำ...ยิ่งกว่าว่านผีเปรตที่เพิ่งผจญมาล่าสุด
ด้วยสัญชาตญาณของชด ประชากร ผู้พิชิตพงไพรมาแล้วนับไม่ถ้วนครั้ง    อนุชาไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเปล่าๆ  เขาหันขวับมาทางเจ้าไพรวัลย์น้อย
" มุข...เร็วเข้า...มุข...แกเอามุขมาปราบเจ้าผีพนันเดี๋ยวนี้   มีแกคนเดียวที่ทำได้"
เชื้อสายของมาเรีย ฮอฟมันน์ซึ่งยังไม่ประจักษ์ว่าใครเป็นพ่อ และดูว่าลืมเรื่องนี้ไปซะแล้ว  ตวัดกระสอบคู่กายขึ้นพาดบ่า  เปิดปากถุงเทมุขออกมา หวังจะให้ร่วงกราว
แล้วส่ายหน้าแช่มช้า  ยักไหล่ แบมือ
" ไม่มีครับ อากลาง ซอรี่  มุขหมด  ผลิตไม่ทัน"
" มิน่าเล่า" อนุชาครางออกมา " หลายวันมานี่ไม่เห็นเปิดปากซักแฮะ  อ้ายเราน่าจะรู้ตั้งตะเห็นเย็บกระสอบง่วนอยู่แล้วว่าบ่มิไก๊     แหม  ให้ตายสิ คบเด็กเมื่อวานซืนเป็นงี้ทุกที"
" อ้าว   ก้อในเมื่อมันเป็นงี้ทุกทีแล้วอากลางจะหวังว่าให้มันเป็นงัยอื่นอ่ะครับ" เจ้าไพรย้อน
อนุชาทำปากขมุบขมิบ  แช่งด่ามิให้ฝ่ายกรองคำของพันติ๊บได้ยินเพราะจะ post ไม่เข้า  เสียเวลาพิมพ์ใหม่ แถมเสียค่าชั่วโมงอีกตะหาก
หนานอินเคี้ยวหมากฝรั่งหยับๆ    ด้วยประสบการณ์โชกโชนตั้งแต่หนุ่มจนแก่    แกมิได้ตื่นเต้นตกใจอย่างใดกับผีสางนางไม้ทุกชนิด
พลันแกก็ไพล่มือไปทางด้านหลัง     ดึงมีดประแดะที่ขัดหลังเอาไว้   โยนให้อนุชาทั้งฝัก
" นายชด...นี่ ดาบ  เอาไป"
อนุชาพุ่งกายขึ้นอย่างสวยงามในท่าชอลิ้วเฮียง    พลิ้วกายตวัดฝ่ามือ คว้ามีดประแดะไว้ได้ด้วยพลังจอมยุทธภพ
ตวัดฝ่ามิอเบาๆอีกที     ร่างเขาลอยตีลังกาสามตลบลงจังก้าเหนือร่างจอมพรานผู้กำลังตกเป็นเหยื่อน่าเวทนาของเจ้าผีพนันยูโร
รับประกายอำมหิตของมันไว้ได้ ก่อนมันจะเข้าครอบงำรพินทร์ ไพรวัลย์
มีดประแดะถูกชักออกจากแผ่นหลัง    เงื้อง่าประหนึ่งขุนศึกไม้เมืองเดิม
" อ๊ากกกกกก" เจ้าผีพนันร้องโหยหวน ลนลานผงะถอย เมื่อเห็นลีลาของชด ประชากร ผู้สวมวิญญาณคนละเรื่องกันแล้วในตอนนั้น
เสือย่อมรู้เชิงลิง...ลิงจับมือเสือ  เสือจับมือลิง...
การชักดาบ ย่อมเป็นพลังขุมลึกล้ำสุด...ทีผีพนันมิอาจพิชิตได้มาทุกยุคทุกสมัย
มันลนลานลอยวูบหนีจากร่างรพินทร์
" อยู่ไม่ไหวแล้วโว้ย  เล่นชักดาบกันจะพนันไปหาทวนด้ามยาวไรวะ"
แล้วมันก็ลอยวูบหายไป   ด้วยความเร็วยิ่งกว่าแสง
อนุชาถอนหายใจอย่างโล่งอก      หันไปยิ้มขอบใจหนานอินผู้สอนกลเม็ดเด็ดพรายให้ในยามคับขัน
อา...ชักดาบซะอย่าง...พนันได้พนันไปดิวะ...ชักดาบซะอย่าง  เขารำพึงออกมาอย่างมีชัย(มีชัยคนไหนฟะ)
 
 

จากคุณ : อนุชา วราทธิ์ - [3 มิ.ย. 16:25:03] 

ขอโทษนะน้องเขย  ไม่ทันอ่านว่าคุณ post เลยกลายเป็นตัดหน้าอีกแล้ว 
ไม่ตั้งใจ โทษที 

จากคุณ : อนุชา - [3 มิ.ย. 16:28:02] 

ร่างของผีพนันค่อย ๆลดต่ำลงต่ำลง และแทรกซึมเข้าไปในร่างของรพินทร์ทีละน้อย แต่แล้วมันก็ต้องกรีดร้องอย่างโหยหวน สลายวับไปอย่างรวดเร็ว มีเงาร่างหนึ่งผุดขึ้นมาจากร่างของรพินทร์   ตะโกนไล่หลังเจ้าผีพนันไปว่า "หนอยแน่ อย่ามาซ่าแถวนี้นะ ....คนคนนี้เป็นของข้า  ไม่รู้จักผีพระเอกตลอดกาลเสียแล้ว....."  แล้วมันก็ผลุบกลับเข้าไปเหมือนเดิมหลังจากที่ยักคิ้วให้ชายทั้งสามที่ยืนดูอยู่.....
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 มิ.ย. 17:04:05] 

ทั้งสามคนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น แล้วก็ปฏิเสธพัลวันว่าไม่มีอะไร  แล้วก็พากันไปนอน

รพินทร์ลุกขึ้นช้า ๆ หัวเราะหึหึในลำคอ เขาเดินเข้าไปดูคุณหญิงที่นอนระทวยแล้วก้มลงจุมพิตหน้าผากด้วยความรักอย่างสุดแสน  แล้วก็เดินไปอีกข้างของแค้มป์ที่แสงโสมนอนเค้เก้อยู่  รพินทร์มองอดีตรักวัยเรียนด้วยความสงสารพลางขยับเชือกให้คลายออกบ้าง แล้วก็ห่มผ้าห่มให้...

"นี่ผู้กอง ไม่ต้องสนใจอดีตรักขนาดนี้มั้ง..."เสียงหนึ่งดังขึ้นในโสตประสาท
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 มิ.ย. 17:10:58] 

"แงซาย"  รพินทร์หลับตาลงตามทิปที่แงซายบอกไว้  เขาเห็นจักราชในชุดเกราะทองงามสง่า เขาหงุดหงิดใจเล็กน้อยเมื่อคิดว่าเจ้านี่มันหล่อจริง  เข้าฉากด้วยกันเขาถูกมันข่มจนเสียราศีทุกที 

"ก็ผมน่ะซิจะมีใคร  ผมสงสัยจริง ๆถ้าแสงโสมไม่มีหุ่นขนาด 36-22-36 หน้าตาเหมือนชารอน สโตนบวกกันลิฟ ไทเลอร์ ผู้กองจะดูแลหล่อนขนาดนี้หรือเปล่า" แงซายเริ่มยียวน

"ทำไมแกหึงฉันหรือไง  คนเรามันต้องมีน้ำใจ สุภาษิตจีนบอกว่าผูกพันกันแค่คืนเดียว มีน้ำใจไปร้อยปี  แกไม่เคยได้ยินเหรอ...ว่าแต่ว่าแกเองเถอะเที่ยวล่องลอยไปมายามกลางคืน แล้วจะมีเวลาที่ไหนทำการบ้าน.." รพินทร์ลอยหน้าลอยตาถามทั้ง ๆที่ยังหลับตา

แงซายทำหน้างอ "เรื่องในมุ้งของคนอื่น อย่ามาทำรู้ให้มากหน่อยเลยผู้กอง  ตัวเองยังจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว หลงทางไปมาอยู่สามสี่อาทิตย์แถมอมพะนำไม่ยอมบอกคนอื่นด้วยนะ เขี้ยวจริง ๆเลยผู้กองนี่..." 

รพินทร์หัวเราะหึหึ "ฉันรู้ว่าเดี๋ยวแกก็ต้องมาเองแหละ ว่าธุระของแกมาดีกว่า..."
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 มิ.ย. 17:12:32] 

"ผมส่งม้ามารับคณะแล้ว คิดว่าพรุ่งนี้คงได้เจอกันแน่ ๆ ผมอยากให้ผู้กองกับพวกเข้าเมืองก่อนที่ยัยแม่มดจะถึงเมือง..." แงซายพูดอย่างเป็นงานเป็นการ

"ระหว่างทางมานี่ผมเจอเจ้าคะหยิ่นนอนคว่ำหน้าอยู่เข้าไปดูมัน  ดันหาว่าผมเป็นผี เปิดไปไหนไม่รู้ แต่คาดว่ามันคงชะตายังไม่ถึงคาด คิดว่าผู้กองคงเจอมันระหว่างทางน่ะแหละ..." นัยน์ตาของแงซายหรี่ลง "ผมต้องไปแล้วล่ะ อันตรายมาถึงแล้วนะผู้กอง ลืมตาขึ้นเถอะ" ว่าแล้วร่างขององค์จักราชก็หายไป

รพินทร์ลืมตาขึ้นทันที "เอิ๊บบบบ"  รพินทร์ร้องลั่นเมื่อเห็นหน้าของสามสี่ชายอยู่ใกล้ในระยะประชิด  "ปู้โธ่ เล่นอะไรกันหา  ผมตกใจหมด"

"ก็ผมเห็นคุณนั่งหลับตาแล้วก็ลอยหน้าลอยตา บางที่ก็พยักเพยิดพึมพำคุยอยู่คนเดียว ก็เลยชวนคนอื่น ๆเขามาดูน่ะสิ"  อนุชาว่า

รพินทร์ยังไม่ทันจะโต้ตอบอะไ ร ทั้งคณะก็ได้ยินเสียงดัง
โครม" ทั้งหมดสะดุ้งโหยงหันไปทางต้นเสียง ก้อนหินขนาดเท่าหัวคนถูกเหวี่ยงมาจากความมืดนอกแคมป์ "โครม โครม โครม" ก้อนหินอีกสามสี่ก้อนลอยเข้ามาอีก ตกใกล้ ๆกับกลุ่มยืนอยู่  ทำให้ชายทั้งหลายแตกฮือ  รพินทร์รีบวิ่งที่คุณหญิงดาริน คว้าร่างของเธอขึ้นบ่าซ้าย แสงโสมบ่าขวา พร้อมกับร้องสั่ง "ทุกคนเข้าที่กำบัง" 

ไพรวัลย์เหลียวหน้าเหลียวหลังเลิ่กลั่ก "ปู้โธ่ พรานใหญ่ครับ มันมีที่กำบังตรงไหนล่ะครับ นี่ละโล่งเลย" 

รพินทร์ขบกรามกรอด เปลี่ยนคำสั่ง ทุกคนถอยมารวมกันที่หลังต้นไม้ใหญ่สามสิบห้าจุดห้าคนโอบ ทางสิบสามนาฬิกา..." 

คราวนี้เป็นคราวของหนานอินเลิ่กลั่กบ้าง "นายตอนนี้มันพึ่งตีสามเอง เราจะรอจนถึงบ่ายโมงเลยเหรอครับที่จะเข้าหลังต้นไม้นั่น" 
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 มิ.ย. 17:15:02] 

รพินทร์จุปากอย่างอ่อนใจแล้วก็หลบหลังต้นไม้โดยไม่พูดอะไรอีก เสียงโครมครามดังอย่างต่อเนื่อง  ไชยยันต์ป้องปากกระซิบที่ข้างหูรพินทร์ "ผมคุ้น ๆนะเหตุการณ์นี้น่ะ คุณคิดอย่างเดียวกับผมหรือเปล่าครับ" 

รพินทร์ยื่นหน้าออกมาจากหัวของดารินและแสงโสมที่ห้อยมาจากบ่าทั้งซ้ายขวา แล้วบอกว่า "ไม่ต้องกระซิบล่ะครับ ผมไม่ได้ยิน แต่ถ้าถามว่าอะไรเป็นต้นเหตุของการโจมตีเรา  ผมคงต้องบอกว่าพวกอ้ายแหว่งแน่ ๆ ผมยังจำภาคหนึ่งได้ดี" 

อนุชาจุปาก "แล้วนี่คุณน้องเขยจะไม่คิดมุขอื่น ๆเลยอ่ะครับ ลอกของเก่ามาหลายตอนแล้วนะ" 

ไชยยันต์ยื่นหน้าเข้ามาอีกคนรวมเป็นสี่เส้ายันกันอยู่แล้วบอกว่า "ตกลงจะเอายังไงครับ  จะทะเลาะกันก่อนหรือว่าจะสู้กับมัน" 

รพินทร์หัวเราะเบา ๆ ใบหน้าของเขายังคงปราศจากความรู้สึกใด ๆ เขาเงยหน้าทำมุมตกกระทบกับแสงเดือน ใบเรียวซูบนั้นหล่อเท่ระเบิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...เขาค่อย ๆหันมาทางเพื่อนร่วมคณะ พูดเน้นเสียงแช่มช้า ให้ความรู้สึกถึงความทรงอำนาจและหนักแน่นเด็ดเดี่ยวชวนอบอุ่นใจว่า "ผมยังคิดไม่ออกครับ..." 
 
 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 มิ.ย. 17:18:47] 

ในขณะที่บรรดาก้อนหินน้อยใหญ่ยังคงถูกระดมปามาอย่างต่อเนื่อง คณะของรพินทร์หลบซุ่มกันอยู่
หลังต้นไม้ใหญ่ซึ่งยืนต้นโดดเดี่ยวกลางลานโล่งเป็นเสมือนบังเกอร์
ก้อนหินก้อนแล้วก้อนเล่าตกกระแทกด้านหน้าต้นไม้ใหญ่ บ้างกระเด้งกลับ บ้างไถลไปตามด้านข้าง
แต่ไม่มีใครได้รับอันตรายเพราะหลบอยู่ด้านหลัง
"เออ...หลบหลังต้นไม้ขนาดสามสิบห้าจุดห้าคนโอบอย่างนี้ซะอย่าง ขว้างได้ขว้างมาซีเว้ย"
เสียงอนุชาตะโกนแจ้วๆร้องท้า  ขาดคำของเขาเท่านั้นเอง กิ่งไม้ขนาดตอม่อสะพานก็ลอย
ละลิ่วมาจากทางด้านหลังข้ามศีรษะทุกคนเข้ากระแทกกับต้นไม้ แล้วหล่นลงมากลางวงพอดี
เท่านั้นเองทั้งคณะก็แตกฮือออกจากที่ซุ่ม พรานใหญ่ยังคงยึดสองสาวบนไหล่ไว้เหนียวแน่น
พาวิ่งปุเลงๆหลบออกมาได้อย่างเฉียดฉิว

"อะไรกันนี่...พวกมันขว้างมาจากด้านหลังด้วย นับว่ามันร้ายกาจมาก"
หนานอินพูดพลางยืนหันรีหันขวางมองหน้าพรานใหญ่ว่าจะเอาไง
รพินทร์ยืนหอบตัวโยน หรี่ตามองหน้าหนานอินเหมือนจะตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว
"หนานอินสั่งการ"

แล้วพรานใหญ่ของเราก็กระโดดหลบก้อนหินใหญ่ที่ปลิวมาทางด้านหลังเซหลุนๆไปแทบจะล้มกลิ้ง
แต่ก็ยังคงความเป็นสุภาพบุรุษไพรไม่ยอมให้สองสาวที่พาดอยู่บนไหล่ทั้งสองหลุดหายไปไหน
อนุชากับไพรวัลย์ต่างไม่รู้จะหลบไปทางไหนจึงลงนั่งยองๆ ข้างต้นไม้ก้มหน้าชิดเข่าคางชิดอกสองมือกุมท้ายทอย
ซึ่งเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่คิดได้ตอนนี้โดยหวังว่าอย่างน้อยใบหน้าก็จะไม่เสียโฉมหากโดนก้อนหินทับตาย

ไชยยันต์เห็นเข้าก็รีบกระโดดมานั่งข้างๆ
"แกสองคนมานั่งปลงชีวิตอะไรกันตรงนี้...อย่าอยู่กับที่พวกมันระดมปากันมาทั้งหน้าทั้งหลังแล้ว"
อนุชาเงยหน้า   "จะหลบไปไหนได้ละเว้ยไชยยันต์ กลางลานโล่งแถมก้อนหินเอยท่อนซุงเอยปลิวมา
ราวกับฝนไล่หมา ไม่รอดแน่แล้วซีพวกเรา...รพินทร์นะรพินทร์ ดันพามาพักด๊ายตรงนี้"
ไชยยันต์หรี่ตามองรอบด้าน
"พวกมันมีแท็กติกสูงมาก ระดมปากันเข้ามาล้อมกรอบไม่ให้เราหลบหนีได้ ดูซียังเปิดช่องว่างตรงกลาง
เอาไว้ให้เราได้สั่งเสียกันก่อนอีกด้วย เรามิสามารถจะใช้วิธีพลิกหลบหลังต้นไม้ด้านตรงข้ามกลับไปกลับมาได้
เพราะมันเขวี้ยงมาพร้อมๆกันรอบด้าน"
"อย่างนี้มีปีกก็บินไม่ขึ้น...นอกจากดำดิน"  ไพรวัลย์พูดพลางยกมือปาดเหงื่อซึ่งแตกซิก
ไชยยันต์มองหน้าบุตรชายกำกวมของเขาอย่างใช้ความคิด เขามองไปที่ต้นไม้ใหญ่พริบตาเดียวก็ตัดสินใจ
"อนุชาขุดรูเร็ว  เจ้าไพรคอยระวังก้อนหินให้อาแกด้วย ฉันจะไปช่วยหนานอินก่อนดูท่าจะขาแพลง"
"ฉันไม่ใช่ตัวตุ่นนี่หว่าไชยยันต์"  อนุชาร้องอย่างกังขา
ไชยยันต์ชะงักหันมา
"ดินตรงนี้ร่วนปนทรายอยู่ใกล้รากไม้ใหญ่ ไม่ยากหากจะขุด"
แล้วอดีตนายทหารปืนใหญ่ก็วิ่งปราดเข้าไปดึงร่างของหนานอินหลบท่อนซุงยักษ์ที่กำลังกลิ้งหลุนๆมาแต่ไกล
"ขุดซีอากลาง เร็วอย่าช้า"  ไพรวัลย์พูดพลางหันหน้าหันหลังคอยระวัง
คุณชายกลางยังคงรีรอ แต่แล้วเสียงก้อนหินลั่นเปรี้ยงอยู่เหนือศีรษะก่อนที่จะกระเด้งเฉียดหัวไปหวุดหวิด
ทำให้อนุชาจำใจแปลงเป็นตัวตุ่นจำเป็นทันที เขาใช้สองมือคุ้ยๆๆขุดดินทรายตรงหน้าใกล้รากไม้ใหญ่อย่าง
เอาเป็นเอาตาย เจ้าไพรวัลย์หันหน้าหันหลังคอยช่วยผลักศีรษะอากลางให้หลบก้อนหินที่ปลิวมา

ท่ามกลางสมรภูมิขว้างปาราวกับกองเชียร์ฟุตบอลสองฝ่ายเผชิญหน้ากันโดยมีคณะเดินทางอยู่ตรงกลางพอดี
อนุชายังคงคุ้ยดินอยู่อย่างเต็มสตีมราวกับมือของเขากลายเป็นพลั่วเป็นจอบไปซะแล้ว ไชยยันต์เข้าไปจับหนานอิน
กึ่งลากกึ่งดึงหลบท่อนซุงกันเป็นพัลวัน ส่วนพรานใหญ่กับสาวสองคนบนบ่ากระโดดไปกระโดดมาหลบก้อนหิน
อยู่กลางลาน

แล้วอนุชาก็แหกปากร้องลั่น  "โอ๊ย!!"
เจ้าไพรหน้าซีดรีบหันมาดู   "อากลางโดนงูกัดหรือครับ"
"เปล่า"  อนุชาตอบหน้าตาเฉย  "ฉันเมื่อยก็เลยร้องขึ้นมา...แต่นี่แกดูอะไรนี่ซี มีช่องใต้รากไม้นี้ด้วย"
"รูงูหรือเปล่าอากลาง"   ไพรวัลย์ชะโงกดูอย่างสงสัย
"จะใช่ไม่ใช่ฉันไม่สน แต่ว่ามันเป็นโพรงที่ใหญ่มากขนาดคนมุดเข้าไปได้...เรามีโอกาสรอดแล้วเจ้าไพร"
อนุชากล่าวอย่างยินดี ยกแขนขึ้นปาดเหงื่อแล้วงัดรากไม้บริเวณนั้นออกทั้งกระบิ ไพรวัลย์รีบเข้ามาช่วยยกขึ้น
ปรากฏเป็นโพรงขนาดใหญ่ซอกซอนลึกเข้าไปภายใต้ต้นไม้ใหญ่นั้น  ไพรวัลย์รีบฉายไฟดู มันเป็นห้องกว้างขวาง
ราวกับมนุษย์สร้างขึ้น

อนุชาหันไปป้องปากตะโกน
"พวกเราลงรูเร็ว"
ไพรวัลย์ถือไฟฉายค่อยๆมุดนำลงไปก่อน ตามด้วยอนุชา  รพินทร์รีบควบปุเลงๆแบกสองสาวตามมาอย่างรวดเร็ว
ส่วนไชยยันต์ลากหนานอินดำดินปิดท้ายไปด้วยกันนั่นเอง...โอ้  ทั้งคณะดำดินหนีได้จริงๆ

ภายในห้องใต้รากไม้มืดสนิท แสงไฟฉายจากไพรวัลย์ส่องพอให้มองเห็นผนังหินรอบด้านได้เลือนลาง  เบื้องหน้าของ
ทุกคนขณะนี้เป็นช่องคล้ายประตู มองดูลึกเข้าไปไม่มีที่สิ้นสุดราวกับเป็นเส้นทางไปไหนสักแห่ง

ฉับพลันก็มีเสียงลั่นคึ่กออกมาจากช่องประตูนั้น

// ==================

คนอื่นมาต่อละกัน 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [4 มิ.ย. 14:19:11] 

                       ทุกคนจ้องมองไปที่ต้นเสียงเป็นตาเดียว  เสียงที่ลั่นขึ้นดังครั้งหนึ่งแล้วเงียบไป    ก่อนที่ใครคนหนึ่งจะพูดอะไรขึ้นมามันก็ดังอีกคึ่ก…  ก่อนที่จะลั่นครืด..แล้วแสงจากลำไฟฉายของไพรวัลย์ก็ส่องให้เห็นก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งหลุดจากผนังเบื้องบนช่องประตูนั้นหล่นตูมลงมากระทบพื้นเสียงสนั่น..
                      ฝุ่นผงธุลีปลิวฟุ้งกระจาย   ผนังหินรอบข้างร่วงกราวจากแรงสั่นสะเทือน   อนุชากกับไชยยันต์ร้อง เฮ้ย ออกมาพร้อมกัน  ขณะที่เจ้าไพรวัลย์สูดเองผงหินเข้าไปเต็มรัก  ไอค็อกแค็กอยู่   รพินทร์วางแสงโสมลงคว้าปืนที่สะพายหลังขึ้นมาในท่าเตรียมพร้อม   แต่ยังไม่ยอมวางดาริน   ขณะที่หนานอินนั่งยองๆ เอามือกุมหัวอย่างหวาดเสียว
                     ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะอย่างขบขันดังขึ้นที่ช่องประตู
                     “ฝีมือยังเยี่ยมกันเหมือนเดิมเลยนะครับ เจ้านายทั้งหลาย”
                     ไพรวัลย์รีบส่องไฟฉายอีกที  คราวนี้ที่ช่องประตูมีเงาคนในชุดสีทองเพิ่มขึ้นมายืนขวางเอาไว้             “ขอต้อนรับสู่เส้นทางใหม่ไปมรกตนคร”
                    รพินทร์ขบฟันกรอด       “แก อ้ายแงซาย  ทำไมไม่บอกแต่แรกหา”
                    แงซายหัวเราะหึหึ    “บอกก็หมดสนุกซิครับผู้กอง  ผมเชื่อฝีมือแบกหามของผู้กอง  แล้วก็ฝ่ามือขุดอุโมงค์ตุ่นเทวะของคุณชายกลางอยู่แล้ว”     ที่แท้แงซายแอบรู้วิทยายุทธที่ซ่อนเร้นอีกหนึ่งอย่างของอนุชาเข้าแล้ว
                     รพินทร์ขยับรองเท้าอย่างคันๆ  ขณะที่ไชยยันต์รีบพูดกลบเกลื่อนเพื่อพยุงสถานการณ์
     “แล้วนี่มันไปยังไงมายังไง  ทำไมมีฝูงอ้ายแหว่งมาอยู่แถวนี้ได้  มีแต่ทุ่งหญ้าแท้ๆ”
    “นายทหารคงยังไม่ทราบ  ว่าภูมิประเทศแถวนี้มันเปลี่ยนไปเยอะ” 

………………………………………………………
เดี๋ยวมาต่อครับ  หรือใครจะต่อได้ก็เชิญนะครับ
 

จากคุณ : แงซาย - [4 มิ.ย. 15:57:10] 

           “ที่เอาก้อนหิน ท่อนไม้ขว้างน่ะช้างจริงครับ  แต่ไม่ใช่โขลงอ้ายแหว่ง  แล้วก็ไม่ใช่ช้างป่าด้วย” 
          “อย่าบอกนะว่าจะมีคนเลี้ยงช้างอยู่แถวนี้  นี่มันไม่ใช่สุรินทร์นะ  ฉันไม่เชื่อแก”  พรานใหญ่ว่า
          “โธ่ ฟังผมก่อนซิครับผู้กอง  ก็นี่ละเหตุที่ผมต้องมารอรับทุกคน  ตอนนี้หลุมอุกกาบาตหลุมที่หนึ่งที่ทุกคนพยายามหาจนหลงกันมาเป็นเดือนยังหาไม่เจอนี่น่ะ  มันย้ายที่เพราะแผ่นดินไหวคราวก่อน  แล้วก็เกิดมีน้ำมาขังเต็มไปหมดทั้งหลุม   ต่อมาก็เกิดปรากฏการณ์ประหลาด  ฝูงหมาป่าทั้งฝูงนับพันๆ ตัวนั่นมันกินน้ำที่ขังในหลุมเข้าไป  กลายร่างเป็นคนวิ่งโทงๆ ทั่วทุ่งหญ้าไปหมด 
            ตอนหลังเริ่มพัฒนาขึ้น  หัดนุ่งผ้า   ก่อไฟ ใช้ฟืน ทำอาวุธหิน เหล็ก  สำริด จนถึงปลูกดอกทิวลิปส่งออก แล้วก็สร้างกังหันลมวิดน้ำ”     แงซายหยุดหอบหายใจ  ขณะที่ทุกคนตะลึงงันกำลังจะคิดว่าถูกหลอกรึเปล่าหว่า  เขาก็กล่าวต่อไป
            “มันพัฒนาเร็วมากครับผู้กอง  แต่ที่มันไม่ยอมพัฒนาอย่างหนึ่ง คืออาหารการกิน”
            แล้วแงซายก็เล่ารายละเอียดถึงมนุษย์พันธุ์ประหลาดที่ยังล่าสัตว์ โดยวิธิการรุมเอาหินหรืออาวุธขว้างปา  เพื่อเอามากิน  จนบรรดา กวาง แรด แถวนี้อยู่ไม่เป็นสุข 
            “นิสัยการกินและความดุร้ายยังกับสมัยเป็นหมาไม่มีผิดเลยนะ”  รพินทร์พูดขึ้น
            “แล้วทำไมมันไม่กินช้างล่ะ”   อนุชาถาม
            “นั่นสิครับนายกลาง  ผมก็ยังสงสัย  มันคงมีความลับอะไรซ่อนอยู่สักอย่าง  แต่ว่าพอพวกมันพบสัตว์เป็นฝูง หรือตัวอะไรที่จะรุมกันกินโต๊ะไม่ได้ง่ายๆ  มันก็จะเอาช้างมาขว้างก้อนหินแบบเมื่อครู่นี้ละครับ”   แงซายตอบ   “เจ้าคะหยิ่นก็เกือบเสร็จไปเหมือนกัน”
             พูดถึงตอนนี้จึงทำให้ทุกคนนึกถึงเจ้ากะเหรี่ยงหล่มช้างขึ้นมาได้
             “จริงซิ  คะหยิ่นแยกกับพวกเราตอนที่เราถูกจับมามันไม่ได้ถูกจับมาด้วยนี่นา”  ไพรวัลย์เสริมขึ้น 
 

จากคุณ : แงซาย - [4 มิ.ย. 16:16:29] 

            แงซายชำเลืองไปทางเจ้าหนุ่มน้อยหน้าใหม่นิดหนึ่ง แล้วยิ้มยิงฟันตอบว่า
           “ใช่แล้ว ตอนที่ผมจะมาที่นี่ ผ่านไปเห็นคะหยิ่นนอนสลบอยู่ พอเข้าไปเรียกกลับหาว่าผมเป็นผีวิ่งเตลิดไป  ผมเห็นว่าทางที่วิ่งไปนั้นเป็นทางที่ผมสั่งให้ทหารม้ารออยู่แล้วก็เลยไม่ได้ตาม”
           “แล้วแกสั่งให้พวกทหารของแกรออยู่ที่ไหนล่ะ”  รพินทร์ถามอีกตามเคย
           “สุดปากทางออกจากอุโมงค์นี้เองละครับ”  แงซายตอบ
           “อ้าว สุดนี่ยังไม่ถึงมรกตนครอีกเหรอเนี่ย”  อนุชาโวย
           “เกือบแล้วครับนายกลาง  แต่มันขุดต่อไปอีกไม่ได้  ที่ทำไว้นี่ข้ามตอนที่อันตรายที่สุด คือผ่านหมู่บ้านของมนุษย์หมาป่าพวกนี้ไป  แต่ต่อจากนี้เป็นอะไรผมก็ต้องอุบไว้ก่อนตามฟอร์ม”
            รพินทร์อยากจะเขกหัวจอมยวนเป็นกำลัง  แต่มือไม่ว่างเลยวางดารินลงกับพื้น   ไชยยันต์บอกว่า   “รีบไปกันเถอะ  เรายังมีเรื่องต้องทำอีกมาก  อยากให้น้อยฟื้นเร็วๆ “
            แงซายยิ้มยิงฟันขาว  “อ้อ มีอีกเรื่องหนึ่งผมเห็นความจำเป็นต้องบอกพวกเจ้านายทุกคน”
อนุชาเงยหน้าจากแคะดินออกจากซอกเล็บปั้นเป็นลูกบอลเตะเล่นอยู่ไปมาถามมาทันทีด้วยความสังหรณ์
           “อะไรของแกแงซาย  รีบๆ บอกมา  อ้ายที่แกจะต้องบอกนี่มันมักจะฉุกเฉินจนเต็มที่แล้วเสมอเลยนะ”
           แงซายยิ้มอีกทีเพราะยิ้มมากๆ แล้วจะหุบก็ลำบาก ต้องเสียเวลาเลียเหงือก  “ครับ คือว่านิสัยของพวกมนุษย์ประหลาด  หลังจากมันให้ช้างโจมตีประมาณ สิบห้านาทีแล้วมันก็จะบุกประดังกันเข้ามาเป็นพันๆ เพื่อแย่งกันฉีกเนื้อเหยื่อที่สะบักสะบอมกิน….   แล้วตอนนี้ผมก็เห็นว่าได้เวลาพอดี 
         ….อ้อ แล้วอีกเรื่องหนึ่ง  อุโมงค์นี้มันทนความสั่นสะเทือนของคนจำนวนมากๆ เห็นจะไม่ได้แล้วละครับ   ถ้าไม่รีบวิ่งออกปากทางอีกด้านหนึ่งให้พ้นก่อนห้านาทีนี้เห็นทีจะถล่มลงฝังพวกที่ยังเหลืออยู่ข้างในแบนแต๊ดแต๋ แบบตายทั้งเป็นเป็นแน่เชียวครับ”
           “อ้าย  อ้าย…%#@%$………”
           รพินทร์ยังด่าไม่จบ เจ้าคนใช้รูปงามก็ยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไปกับเสียงหัวเราะแผ่วทุ้มกังวาน   ตามด้วยเสียงสบถสาปแช่งขรมถมเถของชาวคณะ

อิอิ
 

จากคุณ : แงซายไปแล้วคร้าบ - [4 มิ.ย. 16:34:33] 

มาเชียร์คุณไชยยันต์อย่างออกหน้าออกตาค่ะ 

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [4 มิ.ย. 20:23:39] 

ขอบคุณครับแม่ยก
ขอคั่นจังหวะด้วยซาวด์แทร็คหน่อยนะ
// =======================

เสียงคนหลายร้อยวิ่งกันมาคึ่กๆข้างบนพื้นดิน
ไม่มีเวลาแล้วเมื่อฝุ่นผงร่วงกราวลงมาจากเพดานราวกับมันกำลังจะถล่มลงมา
จุดมุ่งหมายทางที่จะนำเข้าสู่มรกตนครอยู่เบื้องหน้า
ทุกคนกำลังจะได้กลับไปสู่ดินแดนซึ่งเปรียบเสมือนบ้านของตน

ตลอดเส้นทางคดเคี้ยววกวน ทั้งคณะวิ่งกันเร็วจี๋ราวกับแสง

ซาวด์แทร็คประกอบฉาก :
     Ray of the Light  (มาดอนน่า)

ซีเฟี่ย  อินเดอะสกายแอ๊ท ไน้ท์ ไอวัน เด้อร์
ดูมายเทียออฟ ม้อร์นิ่ง ซิงค์บีนีทเด๊อะ ซั่น
ชีส์ กอทเฮอเซ้ลฟ์เอยูนิเวอร์ส กอนควิก ลี่
ฟอเดอะคอลออฟทันเดอร์ ทรีทเธนส์ เอฟเวอรี่ วานนนนนน

* แอ่นด์ไอฟี่ล....ไล้ค์ไอจั๊สท์ก๊อท โฮม
แอ่นด์ไอฟี่ล..........แอ่นด์ไอฟี่ล
ไล้ค์ไอจั๊สท์ก๊อท โฮม  แอ่นด์ไอฟี่ล

ฟาสเต้อร์แธนเดอะสปีดดิ้งไลท์ชีส์  ฟลายอิ้ง
ทรายทูรีเม้มเบ้อร์ แวอิฟออลบีแกน
ชีส์ ก๊อทเฮอเซ้ลฟ์เอลิทเทิ่ลพีสออฟฮีฟ  เว่น
เวททิ่งฟอร์เด๊อะ ทามเว็น
เอิ๊ร์ทชอลบีแอส วานนนนนนน

* แอ่นด์ไอฟี่ล....ไล้ค์ไอจั๊สท์ก๊อท โฮม
แอ่นด์ไอฟี่ล..........แอ่นด์ไอฟี่ล
ไล้ค์ไอจั๊สท์ก๊อท โฮม  แอ่นด์ไอฟี่ล

ควิ๊กเก้อร์แธนเอเรย์อ๊อฟ  ไล้ท์
ควิกเก้อร์แธนเอเรย์อ๊อฟ  ล้ายท์ทททททททท
 
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [4 มิ.ย. 22:48:58] 

อยากมีแม่เลี้ยงไหมคะคุณไพรวัลย์
คุณไชยยันต์ขา  มาส่งข้าวส่งน้ำค่ะ 

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [5 มิ.ย. 13:05:16] 

ภายนอก ในขณะที่พวกคณะนายจ้างกำลังเล่นโต้คลื่นกัน
อย่างสนุกสนานนั้นเอง คะหยิ่นเพิ่งรู้สึกตัวเองว่า แทนที่
เขาจะเป็นฝ่ายตามรอยพวกทาร์ซานพวกนั้น กลับมี
ความรู้สึกว่ามีคนจำนวนหนึ่งย่องตามสะกดรอยเขาอีกที
หนึ่ง  คะหยิ่นแกล้งทำเป็นเดินวนไปๆมาๆอีกครั้งความ
รู้สึกนั้นก้อยังไม่หายไป ครั้นเหลียวมองไปทางเบื้องหลัง
สติของเจ้ากระเหรี่ยงหล่มช้างก้อแตกอีกครั้ง ร่างของบาง
สิ่งบางอย่างกึ่งโปร่งแสง ราวกะกลุ่มควันจับตัวเป็นกลุ่ม
คล้ายร่างมนุษยย์ ผอมสูง ส่งเสียงหวีดหวิวโหยหวนเสีย
จนเข้ากระดูกดำ พวกมันลอยตามเขามาห่างๆแค่สองวา
เท่านั้น

"โอยย....คราวนี้ตัวอะไรอีกวะเนี่ยะ" นายบ้านหล่มช้างบ่น
กับตนเอง พลางหยิบก้อนดินที่ข้างตัวขึ้นมาถือไว้ด้วยมือ
ขวา และยกมือซ้ายขึ้นชี้ตรงไปที่กลุ่มควันประหลาดนั้น
วิ้ววว.......สวบบบบ...... ก้อนดินลอยหวือพุ่งเข้าหากลุ่ม
ควันนั้นแล้ผ่านไปตกลงกอหญ้าด้านหลัง กลุ่มควันแตก
ฮือออกไปชั่วอึดใจก้อกลับมารวมตัวเป็นรูปคนอีกครั้ง
คราวนี้แยกกลุ่มออกเป็นหลายตัวรายล้อมเจ้าบ้านหล่ม
ช้างไว้จนทั้วทุกด้าน

"นะโม....สังโค...พุทโธ....พุทถัง......ไม่รู้จะท่องบทไหนแล้ว
ววว"  เจ้ากระเหรี่ยงยกมือขึ้นท่วมหัวทิ้งตัวลงนั่งยองๆ
หมดอาลัยตายอยากกับชีวิตเกิดมาเป็นตัวเป็นตนไม่เคย
เสียท่าในการบุกป่าเที่ยวไหนเท่าครั้งนี้เลย  ขณะนั้นเอง
เหล่าควันประหลาดได้เคลื่อนเข้ามาใกล้ทุกขณะอีกเพียง
ก้าวเดียวเท่านั้นก้อจาถึงตัวแล้ว แต่ทันใดนั้นเอง 
เสียงกรีดร้องราวกับเปรตขอส่วนบุญก็ดังขึ้นทั่วบริเวณ
รอบกายของคะหยิ่นกลุ่มควันเหล่านั้นสลายตัวลงในพริบ
ตา หลังจากควันจางไปแล้ว คะหยิ่นต้องขยี้ตาตัวเองด้วย
มือตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ร่างสง่างามราวกับ
นางสิงห์นั่งอยู่บนหลังอาฌาใหญ่กำยำพร้อมด้วยพรรค
พวกรายล้อมนั้นช่างงามสง่าเสียนี่กระไร

"จอมจักราช...เดาไว้ไม่ผิดเลยว่าเจ้าต้องหลงทางมาทางนี้ คะหยิ่น" เสียงก้องกังวานราวกับระฆังเงินดังก้องขึ้นแต่
เจ้ากะเหรี่ยงหล่มช้างยังยื่นหน้ายื่นตามองความงามตรง
หน้าไม่วางตาและทำหน้าเบ้เล็กน้อยเนื่องจากภาษาที่ได้ยินมิใช่ภาษากะเหรี่ยงบ้านเขา
"นี่เจ้าจำเราไม่ได้หรือ...คะหยิ่น....เราเองเมยานีเอง
อ่ะ....จำได้ไม๊?????"   นางเสือดาวส่งภาษาออกไปอีก
"นางคนนี้พูดภาษาอะไรฟะ....ฟังไม่รู้เรื่องเลยแฮะ"นาย
บ้านหล่มช้างบ่นกับตัวเองแต่สายตายังคงลามเลียสาว
งามนางนี้ต่อไปราวกับจะรับรสชาติความหอมหวานได้
ยังไงยังั้น มองไม่มองปล่าวยังยื่นมือไปข้างหน้าหวังใจว่า
จะจับแก้มเสียหน่อยแต่นางเสือดาวราวกับจะรู้แกวเอา
ด้ามหอกฟาดลงกลางหัวกระบาลเจ้ากะเหรี่ยงหล่มช้าง
ทันที
โป๊กกกกก......"โอ๊ยยยย.......ครออออกกกกกก" 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [5 มิ.ย. 15:23:23] 

ทำยังไงดีล่ะทีนี้ แหะๆๆ พูดกันไม่รู้ความซะแล้ว ภาษากุ๊ตโบทกับ ภาษากะเหรี่ยงเนี่ยะมันคนละทางกันเลย 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [5 มิ.ย. 16:38:57] 

ไม่ว่ากันนะแงซายที่คะหยิ่นจะแต๊ะอั๋งราชินีของนายบ้างแม้สายตาก็ยังดีอ่ะ....ดันมีแฟนสวย 

จากคุณ : คะหยิ่น ณ หล่มช้าง  - [5 มิ.ย. 16:43:16] 

ผมไปราชการลับอีกแย้ววว ขอเวลาตั้งตัวก่อนนะ คุณไชยยันต์ ผมชักเขม่นคุณแล้วล่ะ มีแม่ยกมาเชียร์เฉพาะตัวเขียวนะ ;-) 

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [5 มิ.ย. 17:48:45] 

น้ำแดงขุ่นคลั่กพัดพานักผจญภัยแตกกลุ่มกระจัดกระจายกันไปคนละทาง  เว้นแต่อนุชาผู้ยงโย่ยงหยกลงจากกิ่งไม้ใหญ่   คว้าชายเสื้อร่างที่ลอยน้ำผลุบโผล่มาไว้ทัน
แล้วตวัดอย่างชำนาญเหมือนพรานเบ็ดตวัดปลา   เกี่ยวร่างในชุดรัดรูปสีเงินฟิตเปรี๊ยะ  ขึ้นมาพาดอยู่บนกิ่งไม้ข้างตัว
"เจ้าประคู้น  ขอให้เป็นแสงโสม...โอ๊ะ"
พอขาดคำ พลิกร่างขึ้นมามอง   อนุชาก็ร้องลั่นออกมา  ปานประหนึ่งว่าไม้ใหญ่ที่เขาเกาะอาศัยอยู่ ถล่มจมลงไปในสายน้ำเชี่ยว
เปล่าๆๆๆไม่มีอะไรเกิดขึ้นภายนอก   แต่สายตาต่างหาก ยังใช้การได้ดีพอจะส่งสัญญาณความทรงจำไปยังประสาทสมองบักโกรก
" ว๊ะโด้!  กลายเป็นป้าวาชิกาไปได้งัยหว่า  เสียแรงนึกว่าเป็นแสงโสม"
ป้ามดวาชิกายันกายขึ้นตวาดแว้ด
" แล้วงัยวะ...เป็นข้าแล้วเสียหายตรงไหน     ข้ากำลังเล่นวินด์เซิฟอยู่ดี  น้ำพัดตูมตกวินด์เซิฟลงมาได้งัยหว่า"
อนุชาถอนใจเฮ้อ  ลงนั่งกอดเข่าเหมือนลิงอยู่บนคาคบไม้นั่นเอง
" ไม่รู้เหมือนกันละป้า  กะลังหนักใจ     เดี๋ยว...ขึ้นฝั่งก่อนดีกว่า"
" เฮ้ยๆๆ" วาชิการ้อง " แบกข้าไปด้วย"
" เรื่องรัยจะทำ?"
ขาดคำเขาก็รวบรวมกำลังเด้งผึงขึ้น ตีลังกาลอยตัว  พุ่งกายไปสู่ตลิ่งชัน(ที่ไม่ใช่บางกอกน้อย) 
แต่อนิจจา เสียแรงไปเยอะจากหลายตอนที่พรรคพวกช่วยกันยำ  คุณชายเลยเสียหลักหล่นพลั่กเอาก้นลงบนพื้นทรายริมน้ำ
"อูย  ซวยซ้ำสอง"
ป้ามดวาชิกาส่ายหน้า  จุ๊ปากอย่างระอา  เมื่อไต่ไปจนปลายกิ่งแล้วค่อยๆลุยน้ำริมฝั่ง นวดนาดตรงไปหา ด้วยท่าทีหมายมาดดังนางเสือโคร่ง เล็งเจ้ากวางหนุ่มน้อยน่าสงสาร
" เหอ เหอ เหอ  นึกว่าหนีข้าพ้นเหรอ เจ้ากลาง"
นางยืนเท้าสะเอวด้วยมาดมาดอนน่า  กรีดเสียงหัวเราะสูงกว่า ๒๒๐ เดซิเบล  ยื่นมือลงไปกระชากคอเสื้ออนุชาขึ้นมา
"รอคอยมานานแสนนาน...ทรมานวิญญาณหนักหนา..ระทมอยู่ในอุรา..." ยัยวาชิกาเปลี่ยนคีย์เสียงลงมาปรับได้ระดับกับเพลงไทยแต่ปางก่อน
" เหอเหอเหอ  เอาค่าเกมโชว์มาให้ข้าซะดี  ไม่งั้นอย่าหวังเลยว่าเจ้าจะรอดชีวิตไปดูยูโร๒๐๐๐ ได้...เหอเหอเหอ"
อนุชาตกอยู่ในสภาพคับขันที่สุดซะแล้ว   มุขของเขาไม่มีติดตัวอยู่เลยแม้แต่เศษ....
 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [5 มิ.ย. 19:40:25] 

ถ้ากว้านซื้อได้
จะหอบเอามุขกองโตมาให้คุณไชยยันต์ 

จากคุณ : แม่ยกคนใหม่ - [5 มิ.ย. 19:58:41] 

ไม่เป็นไรครับแม่ยกคนใหม่ แค่ส่งข้าวส่งน้ำก็พอแล้วครับ เกรงว่าพระเอกจะเขม่นมากกว่านี้
//================================

ไพรวัลย์เดินโซซัดโซเซละโขดหินน้อยใหญ่ริมลำธารมาเรื่อยๆ  หลังจากโต้คลื่นออกมาจากถ้ำใต้ดินได้แล้ว
เขาก็ไม่พบผู้ใดอีก ไม่รู้ว่าต่างถูกน้ำพัดพากระจายสูญหายไปทางไหนกันบ้าง

เดินมาได้สักพัก สายตาของเจ้าหนุ่มน้อยก็กวาดไปพบกับวัตถุประหลาดเกาะอยู่ใต้ต้นไม้ริมลำธารนั้น
"ดักแด้แมลงอะไรวะตัวยังกับหมีควาย...หรือว่าจะเป็นด้วงกว่างยักษ์"
พูดพลางเจ้าหนุ่มก็เอาไม้จิ้มๆ

ก้อนดักแด้สีขาวนั้นมีอาการเคลื่อนไหวดิ้นขยุกขยุยไปมา  ไพรวัลย์ชะงัก จ้องดูปฏิกิริยาของมันอย่างสนใจ
ไม่นานเปลือกของมันก็แตกออก
แป้ก!

ร่างภายในดักแด้หลุดร่วงลงมากองกับพื้น นิ่งไปครู่หนึ่งจนไพรวัลย์นึกว่ามันตายแล้วขยับจะเตะทิ้ง
แต่แล้วร่างนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้นคลานสี่ขาหมุนวนไปมาเหมือนยังแยกทิศทางไม่ออก
ครู่หนึ่งก็หยุดหมุนแล้วค่อยๆยืดตัวขึ้นยืนตัวตรง
"โอ้ เจ้าไพรแกไม่เป็นไรใช่ไหม"   ร่างนั้นกล่าวขึ้น

ไพรวัลย์ผงะถอยหลังไปด้วยความตื่นตระหนกเมื่อเห็นใบหน้าได้ชัด
"เจ้ามันตรัย!"

อนุชาในร่างของมันตรัยทำหน้าตื่น รีบหันไปดูด้านหลัง
"ไหนๆ มันอยู่ที่ไหน"
ไพรวัลย์ชี้หน้า   "แกอย่ามาทำเป็นมุขลึกหน่อยเลยไม่ได้แอ้มฉันละ...แกใช่มั้ยเป็นต้นเหตุปล่อยน้ำเสีย
เข้าไปในโพรงใต้ดินนั่นทำให้พวกฉันกระจัดกระจายหายกันไปหมด"
อนุชาทำหน้างง เขายังไม่เห็นใบหน้าของตนจึงยังไม่รู้ว่าตัวเองได้กลายเป็นมันตรัยไปแล้ว
"แกเป็นอะไรหาเจ้าไพร...นี่ฉันเองนาว้อย ดูท่าว่าแกจะสติฟั่นเฟือนไปแล้วมั้ง"
ไพรวัลย์แยกเขี้ยว  "แกน่ะซีบ้า  ฉันจะไม่ยอมปล่อยแกให้ลอยนวลไปได้โดยเด็ดขาด"
พูดแล้วเจ้าไพรน้อยก็คว้าปังตอของพรานใหญ่ที่เขาเก็บได้หลังจากถูกน้ำซัด ดึงขึ้นมาควงราวกับรำดาบ
อนุชาตาเหลือก เข้าใจว่าหลานชายของเขาถูกน้ำซัดกระแทกโขดหินจนสติฟั่นเฟือนไปซะแล้ว
คุณชายกลางร้องเสียงหลง
"เฮ้ยยยย!....เจ้าไพร ใจเย็นๆว้อย  ค่อยๆพูดกันก็ด๊ายยยย!..."

ไร้ผล เมื่อไพรวัลย์เคียดแค้นเจ้ามันตรัยเป็นหนักหนา และอนุชาเองก็กลายร่างเป็นมันตรัยไปแล้ว
สองอาหลานจึงเปิดศึกวิ่งไล่กันอย่างเอาเป็นเอาตาย
อนุชาตะโกนโหวกเหวกในขณะที่ไพรวัลย์ควงปังตอส่องประกายแวววับไล่หลังเขาไปติดๆ 

จากคุณ : ไชยยันต์ - [6 มิ.ย. 00:10:52] 

หลังจากสุมหัวกันวางแผนการไว้ว่า หากการเดินทางคุมตัวคณะของรพินทร์เกิดปัญหาขึ้น ก็จะใช้กังหัน
สีส้มมรณะจัดการกับคณะของรพินทร์ และในที่สุดเหตุการณ์ก็เป็นไปดังคาดเมื่อทั้งหมดได้รับ
รายงานจากเจ้ามะกรูดว่าแสงโสม ได้ถูกอนุชาจับไปเป็นตัวประกัน เพื่อแลกเปลี่ยนกับอิสระภาพ
ของทั้งคณะ  แผนการใช้กังหันมรณะวิดน้ำเสียจากบ่อที่สามของโรงงานอุตสาหกรรมในละแวกนั้น
ก็บังเกิดขึ้น  เมื่อกังหันมรณะ เริ่มหมุนสายน้ำก็ประดังไหลบ่าเข้าใส่คณะของรพินทร์ ทำให้ทั้งคณะ
ต้องแยกกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง เมื่อเห็นดังนั้นมันตรัยและลั่นทมสีชมพูจึงให้พลับพลึง
ออกตามหาแสงโสมที่ตกเป็นตัวประกัน ส่วนทั้งสองก็คอยสังเกตเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากกระจกวิเศษ
เผื่อว่ามีอะไรผิดพลาดจะได้แก้ไขได้ทันท่วงที  ส่วนวาชิกาเมื่อเหตุการณ์เป็นไปดังที่คาดหมายก็ออก
มาเล่นวินเซิร์ฟ เพื่อดูสถานการณ์ว่าจะสามารถซ้ำเติมใครได้อีกบ้าง จนเผลอตกน้ำตกท่า ไปจนได้
เจอกับอนุชาเข้า มาทางด้านพลับพลึงสีส้ม(ชั่วคราว) ซึ่งกำลังค้นหาแสงโสมอย่างขมักเขม้นอยู่นั้น

"น้าแสงโสมขา อยู่ไหนค้า  ได้ยินแล้วตอบด้วยค่ะ เร็วช่วยกันหาซิ"
พลับพลึง เกณฑ์สมุนทั้งหลาย ให้ช่วยกันหาแสงโสมเป็นการใหญ่ ท่ามกลางซากศพของหมาป่า
ที่กองกระจัดกระจาย ริมตลิ่งบ้าง ลอยตามน้ำบ้าง มองแล้วน่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก

"ท่านพลับพลึงคร้าบ  ทางนี้มีผู้หญิงสลบอยู่สองคนครับ"

"หมอดารินนี่ เฮ้ย แต่ตอนนี้ หมอดารินกับน้าแสงโสมเหมือนกันยังกับแกะ แล้วจะแยกยังไงว่ะนี่ว่าคนไหนหมอดาริน คนไหนน้าแสงโสม"

"ลองปลุกดูดีกว่าครับ หมอดารินโดนท่านมดใช้เวทมนต์จนหลับลึกอยู่นี่ครับ"
เจ้ามะกรูดนึกขึ้นมาได้

"อืม จริงซิ น้าแสงโสมขา น้าแสงโสม คนนี้ไม่ใช่นี่นา เอ้าคนนี่บ้าง น้าแสงโสมขา น้าแสงโสม"

"ใครน่ะ ผมสีส้ม ๆ ยังกะกองเชียร์บางทีมเชียว" 

"พลับพลึงเองค่ะ น้าแสงโสมขา สีส้ม ๆ นี่วิกค่ะ ใส่ไว้ชั่วคราว ไว้ประกาศหาพรรคพวก"

"ยายพลับพลึงหรือจ๊ะ น้าเป็นอะไรน่ะ มึนหัวมากเลย"

"เรื่องมันยาว เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังค่ะ แต่ตอนนี้เรากลับถ้ำบัญชาการกันก่อนดีกว่านะคะ 
ถ้าน้าแสงโสมมึนหัวมาก พักก่อนก็ได้ค่ะ เรามีฝ่ายแบกหาม ไม่ต้องคอยเกี่ยงว่าใครจะต้องรับบทหนัก"
จากนั้นแสงโสมก็หมดสติไปอีกครั้ง พลับพลึงจึงให้เหล่าผีดิบหาไม้แถวนั้นมาสร้างแคร่ขึ้นมา
เพื่อบรรทุกร่างแสงโสมกลับยังถ้ำมรกต
"แล้ว หมอดารินล่ะครับ นำกลับไปด้วยกันดีไหม" เจ้ามะกรูดถามขึ้นมา
"อย่าเลย แบกไปก็หนักเปล่า ๆ ตอนนี้หมอดารินหลับลึกอยู่แล้ว จะจับตัวไปหรือใครจะดูแล
ก็เหมือนกันนั่นแหละ เจ้ามะนาวนำร่างหมอดารินไปพาดยังกิ่งไม้ด้านโน้นก่อนดีกว่าไป น่านแหละ
ตรงนั้นแหละ เอาปลากระป๋อง TCB แขวนไว้ข้าง ๆ ด้วยหลายกระป๋อง อย่างนั้นแหละ จะได้เป็นจุดเด่นหน่อย ใครผ่านไปผ่านมาจะได้เห็นได้ถนัดหน่อย"

เมื่อเจ้ามะกรูดนำร่างหมอดารินและ ปลากระป๋อง TCB ไปพาดยังต้นไม้ริมตลิ่งเรียบร้อยแล้ว
พลับพลึงก็นำบริวาร เดินทางกลับไปยังถ้ำมรกต  โดยที่ไม่ได้ล่วงรู้แม้แต่น้อยว่า
บัดนี้ดารินมิได้ตกอยู่ภายใต้มนตรา ของวาชิกาอีกแล้ว  เพราะการตกน้ำจากการเล่นวินเซิร์ฟแ
บบผาดโผนของวาชิกาทำให้ถ่านอาคม ก้อนหนึ่งได้ล่องลอยมากับสายน้ำและก็บังเอิญอีกว่า
ลอยเข้าปากของดาริน วราฤทธิ์พอดี ดารินจึงได้กลืนถ่านอาคมเข้าไป ซึ่งจะมีผลทำให้มนตรา
ของวาชิกาที่ใช้กับดารินสลายไปภายในหนึ่งวัน

หลังจากพลับพลึงนำบริวารลับหายจากไปก็.......
 

จากคุณ : พลับพลึง (Login)  - [6 มิ.ย. 11:14:34] 

จับภาพในมุมกว้าง  กลางป่า  เห็นคล้ายว่าอนุชากับไพรวัลย์กำลังเล่นโปลิศจับขโมยกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
พระพรหมและไชยยันต์เท่านั้นที่รู้ว่าบทบาทนี้ถูกส่งมาให้เขาอย่างเจ็บแสบแค่ไหน
สันหลังเขาเย็นวาบๆเมื่อปังตอร่อนหวุดหวิดเฉียดฉิวไปมา จากฝีมือควงปังตออำมหิตของเจ้าไพร  อนุชาตาเหลือก   หอบแฮ่ก  ขาเริ่มสั่นดิก  แก้วหูลั่นเปรี๊ยะ เมื่อโกยอ้าวไปได้ประมาณ ๘ กิโลเมตร
สวรรค์ยังช่วย...ฉับพลันก็มีเสียงตะโกนก้อง
" เจ้าไพร  อย่าเว้ย...นั่นนายชด"
หนานอินนั่นเอง   แกปีนจากสายน้ำขึ้นฝั่งมาได้   วิ่งกระโผลกกระเผลก โบกผ้าขะม้าว่อนมาแต่ไกลเหมือนกรรมการไล่แจกใบแดง
อนุชาฉวยจังหวะนั้น  เล็งลูกมะพร้าวหล่นกลิ้งอยู่กลางทาง  ง้างเท้าซ้ายเล็งด้วยตาขวา   วิ่งเลยขึ้นไปแล้วสะบัดกายวกกลับมา  ชู้ตเต็มเหนี่ยว
ใช้หว่างขาเจ้าไพรน้อยแทนประตู   ลูกวิ่งลอยละลิ่วผ่านประตูเข้าไป  แม่นยำจนพี่เบ๊คแฮมต้องชูนิ้วโป้งให้สองมือหากมีโอกาสเห็นแน่นอน 
นายประตูร้องอ๊ากกกกกสุดเสียง หงายหลังผลึ่งลงไปนอน พร้อมกับหนานอินปราดเข้ามาชูผ้าขะม้าแดงโบกสะบัด
"หยุดว้อย  หยุด  เกือบฆ่านายชดตายแล้วมะล่ะ"
เจ้าไพรยันตัวขึ้นหน้าเหยเก  อนุชาแสดงสปิริต ยื่นมือมาช่วยฉุดขึ้นไปยืนขาแข้งสั่นเทา  หน้าเขียว
พอคลายเจ็บ เจ้าไพรวัลย์ก็ตวาดอย่างหัวเสีย
" เรื่องอะไรกันลุ้ง  มาแจกใบแดงให้ฉัน   โน่น ไปแจกเจ้ามันตรัย"
" มันตรัยที่ไหนกัน นี่คุณชายอนุชาเว้ย" หนานอินส่ายหน้าพลางหยิบว่านออกมาจากย่ามกันน้ำ  ส่งให้นายชดของแกเคี้ยว " นี่อ่ะ นาย ว่านกลายร่างรสเป๊บเป้อมิ้นท์  "
" มีรสช็อคกะแล้ตมะ" อนุชาเกี่ยง  หอบจนตัวโยน
" ถ้ารสช้อกกะแล้ตนายชดจะกลายเป็นพูหญิงนา" หนานอินเตือน " มะดีมั้ง  เจ้าไพรมันยิ่งตาฟางๆอยู่ด้วย   เผื่อหนานอินห้ามมันไม่อยู่นายชดจะได้เล่นเลิฟซีนแบบยัยวาชิกาประมาทหน้าไว้แน่ๆ ไม่คุ้ม"
รวบรัดตัดความว่าพอเคี้ยวว่านเข้าไปไม่ถึงอึดใจ   ร่างมันตรัยก็ย่อยสลายไปกลายเป็นอนุชา วราฤทธิ์ตามเดิม
เจ้าไพรมองตาค้าง  แล้วครู่เดียวก็ฮึดฮัดฉุนเฉียว
" แล้วที่อัดมะพร้าวใส่ผม อากลางจะว่าไง"
" ว่าไง" อนุชาทวนคำ " ก็หักกลบลบหนี้กันไปกะปังตอที่แกกรีดหลังฉันเป็นริ้วปลาแห้งไปหมดแล้วดิ      ว่าแต่ต่อไปเราจะทำยังไงดี"
หนานอินพยักหน้าหงึกๆ  อย่างคนรู้ดีว่าควรเล่นบทอะไร
"ต้องเดินละนาย ไม่มีทางอื่น   เดินไปมรกตนครกัน"
อนุชาเชิดหน้าสูดจมูกร่อนไปมากระสากลิ่นในอากาศ เพื่อหาทิศทางแบบรพินทร์ ไพรวัลย์    ก่อนจะชี้ไปทางเหนือ
" มรกตนครอยู่ทางนี้ใช่ไหมนายชด" หนานอินถามเพื่อให้แน่ใจ
" เปล่า  เจ้าไชยยันต์ตะหากอยู่ทิศนี้    ฉันขอตามไปเตะมันซักยกก่อนที่post หาเรื่องให้วิ่งตับแลบ...แล้วค่อยไปมรกตนครกันทีหลัง" 

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [6 มิ.ย. 13:21:55] 

เสียงม้าเดินกุกกักใกล้เข้ามาเรื่อยๆท่ามกลางเสียงน้ำตกซึ่งไหลลงมาจากยอดเขาค่อนข้างแรง
ร่างของไชยยันต์ปรากฏอยู่บนม้าศึกสีขาว แต่เนื่องจากเขามิใช่พระเอก ม้าจึงไม่ขาวตลอด
กลับมีลายเป็นจุดแต้มทั่วตัวงดงามเหมือนสุนัขพันธุ์ดัลเมเชี่ยนไม่มีผิด

ตอนที่คณะถูกน้ำเสียซึ่งกังหันสีส้มวิดเข้ามาถล่มนั้น ไชยยันต์ถูกน้ำซัดไปถึงบริเวณแค้มป์พักแรม
ของทหารม้าแห่งจักรราชที่มาส่งพัสดุให้คณะเดินทาง เขาจึงได้รับการช่วยเหลือและเมื่อเรี่ยวแรง
กลับมาเหมือนเดิมแล้ว ชายหนุ่มก็ควบม้าออกติดตามพรรคพวกที่สูญหายในทันที  มีทหารม้าของ
จักรราชตามติดมาด้วยอีก 1 กองร้อย ที่เหลือ 1 กองพันรออยู่ที่แค้มป์

เมื่อกลับมาอยู่บนหลังม้าศึก ท่วงท่าของอดีตนายทหารปืนใหญ่นั้นดูองอาจห้าวหาญราวกับขุนศึก
ถ้าเพียงแต่เปลี่ยนม้าที่เขาขี่เป็นม้าขาวเพียวเท่านั้นเขาก็จะไม่ต่างอะไรไปจากอัศวินในตำนาน
มือข้างหนึ่งกุมบังเหียนส่วนอีกข้างถือสวิงตาข่ายขนาดใหญ่ดูอาจหาญยิ่งนัก

บนหลังม้าด้านหลังของเขามีร่างหมดสติของชายหนุ่มอีกคนนอนหงายพาดขวางลำตัวม้าอยู่  รพินทร์นั่นเอง
ไชยยันต์ช่วยเหลือรพินทร์มาได้เมื่อเขาควบม้าผ่านแนวฟลัดแอเรียซึ่งน้ำได้ลดระดับลงบ้างแล้ว
เห็นร่างของพรานใหญ่นอนกอดอยู่กับจอมปลวก เขาก็เร่งฝีเท้าม้าผ่านบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว
แล้วก้มตัวลงใช้สวิงตาข่ายแบบเดียวกับที่เทศบาลใช้ยามหน้าร้อน รวบตัวรพินทร์ขึ้นมาได้อย่างแม่นยำ
ก่อนจะสะบัดสวิงเหวี่ยงร่างพรานใหญ่ขึ้นไปเก็บบนหลังม้า แล้วควบม้าสอดส่ายสายตาหาพรรคพวกคนอื่นๆ

มาถึงบริเวณใกล้น้ำตกแห่งนี้ เขาควบคุมม้าศึกให้เดินมาเรื่อยๆ จวบจนแลเห็นผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งแขวนอยู่บน
กิ่งไม้และมีปลากระป๋องที่คงจะได้ค่าโฆษณาแขวนอยู่อีกครึ่งโหลเห็นได้แต่ไกล  และถ้าตาไม่ฝาดเขาว่าเขาเห็น
หญิงสาวหัวสีส้มฟูฟ่องราวกับพู่กองเชียร์ เดินต๊อกแต๊กออกจากบริเวณนั้นก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเข้าไปใกล้ ผ้าเช็ดตัวกลับกลายเป็นร่างของดารินซึ่งแขวนพาดอย่างหมดสภาพนางเอกน้ำหยดติ๋งๆ
ไชยยันต์นำม้าเฉียดเข้าไปใกล้แล้วคว้าปลากระป๋อง พิจารณาดูว่ายังไม่หมดอายุเขาก็เก็บใส่เป้หลัง
แล้วนำม้าออกมา ต่อเมื่อนึกขึ้นได้จึงถอยม้ากลับไปดึงร่างดารินมาเก็บหลังม้าอีกคน

บัดนี้รวบรวมสมาชิกได้เกือบครบแล้ว ยังคงขาดอนุชากับไพรวัลย์ซึ่งไม่รู้ว่าป่านนี้สองอาหลานจะเป็นตายร้ายดี
ประการใดบ้าง  ไชยยันต์เร่งฝีเท้าม้าพลางสอดส่ายสายตามองหาตามกอผักตบ เผื่อจะเห็นร่างสองหนุ่มลอยไปติด
แต่ก็ผิดหวังเมื่อกลับเห็นสองคนนั่นเดินกันมาอย่างสบายบนพื้นดินริมตลิ่งโดยมีหนานอินตามหลังมา

ข้างฝ่ายอนุชากับไพรวัลย์และหนานอินอีกคนแลเห็นม้าศึกวิ่งมาแต่ไกลก็ป้องสายตามอง
"โอ...ขุนศึกที่ไหนอาจหาญยิ่งนัก  เจ้าไพรช่วยฉันดูหน่อยซิว่าอัศวินแห่งคาเมร็อตหรือว่าเจ้าชายปราบมังกรที่ไหนวะ"
ไพรวัลย์เพ่งมองแล้วลืมตาโพลง
"ป๋าไชยยันต์น่ะอากลาง ไปไงมาไงละเนี่ยขี่ม้ามาได้...ดูนั่น กองทหารม้าตามมาอีกราว 1 กองร้อย...
โชคดีเราไม่ต้องเมื่อยเดินแล้ว"

ไชยยันต์นำม้าศึกเข้ามาจอดเทียบสามหนุ่มสามวัยแล้วชูนิ้วทักทาย
"ไฮ...ว่าไงสบายดีปลอดภัยหายห่วงหรือเปล่าพวกเรา"
อนุชามองตาปริบๆกำลังงงว่าไชยยันต์ยกมือทักทายหรือด่าเขากันแน่ ไพรวัลย์รีบเข้าไปลูบหน้าม้า
"บ๊ะ...ม้าศึกตัวกำยำล่ำสันดีจัง ป๋าเอามาได้ยังไงครับ...แล้วพวกข้างหลังนั่นใครกัน"
"กองทหารม้าของแงซายน่ะเจ้าไพร...ดีใจจังที่พวกแกปลอดภัยดีทุกคน"
หนานอินหัวเราะร่าเมื่อแลเห็นร่างพรานใหญ่กับราชสกุลสาวกองสุมอยู่หลังม้า
"ฮ่าๆ...นายทหารเจ๋งจริงๆหาพรานใหญ่กับนายหญิงเจอหมดแล้ว แถมพากองทหารมาอีกต่างหาก"
ไชยยันต์พยักหน้า  "ทหารม้าแงซายรอเราอยู่ที่แค้มป์ เราไปกันเถอะอย่าช้าเลย"
พูดจบเขาก็ทำท่าจะควบม้าไป  อนุชารีบกระโดดขวางหน้าม้าจนม้าหยุดชะงักเกือบจะดีดเกือกเข้าใส่เขาเพราะฉุน
ดีที่ไชยยันต์รั้งบังเหียนห้ามเอาไว้ได้

"เดี๋ยวๆๆๆ...แล้วพวกฉันล่ะไชยยันต์ เอาม้ามาให้คนละตัวดิ"  อนุชารีบทักท้วงเพราะเกรงเดินเมื่อยอีก
ไชยยันต์หันไปดีดนิ้วให้สัญญาณกองทหารเบื้องหลัง  ในทันทีนั้นก็มีทหารจูงม้าเปล่าๆมาให้ตัวหนึ่ง

"เอ้าเอาไป  ตัวเดียวนั่งไปสามแหละจะได้ประหยัด เขายิ่งรณรงค์ให้ไปด้วยกันคันเดียวอยู่"
"งั้นให้ฉันนั่งไปกับแกก็แล้วกันไชยยันต์"  อนุชาต่อรอง
ไชยยันต์เซย์โน  "ไม่ได้หรอกเพื่อนรัก...ข้างหลังฉันแกก็เห็นว่ามีรพินทร์กับน้อยอีกตั้งสองพาดอยู่  แกไปกับ
เจ้าไพรและหนานอินน่ะดีแล้ว ม้าตัวใหญ่นั่งสบายน่า อย่าห่วงเลย"

ไพรวัลย์รับม้าศึกตัวใหญ่ไม่แพ้ตัวที่ไชยยันต์ขี่อยู่ ต่างกันที่ตัวนี้ขนเป็นมันสีดำสนิทราวกับนิล
ดูเหี้ยมหาญกร้าวแกร่งยิ่งนัก  หนุ่มน้อยกระโดดขึ้นขี่หลังอย่างคล่องแคล่ว แล้วเอื้อมมือมารับหนานอินขึ้นไปอีกคน
เนื่องจากหนานอินแก่แล้วจำเป็นต้องให้นั่งกลางเพื่อกันกระเด็นตก  ดังนั้นอนุชาจึงรับหน้าที่คุมหลัง

"รีบๆขึ้นแล้วออกเดินทางกันได้แล้วอนุชา เราต้องรีบทำเวลาไปให้ถึงแคมป์ก่อนพระอาทิตย์ตกดิน"
ไชยยันต์กล่าวแล้วกระแทกขาพาม้าก้าวเหยาะๆนำไป
อนุชาไม่ค่อยพอใจสีม้านัก เนื่องจากสีดำส่วนใหญ่เขาให้ตัวโกงขี่  เขายังคงไม่ยอมขึ้นนั่ง
เดินไปยืนตรงหน้าม้า รวบบังเหียนของมันทดลองดึงดูเพื่อให้มั่นใจว่านั่งสามคนจะไม่หล่น

"ทำไมแกดำปี๋หยั่งงี้วะ...หาเจ้ามืด"   ประโยคสุดท้ายคุณชายกลางหันไปถามม้าตัวนั้น

ม้านักเลงเป่าปากพรืดอย่างไม่พอใจ แล้วออกควบทันทีโดยไม่ต้องรอคำสั่ง
เชือกบังเหียนบิดล็อคเข้ากับมือของอนุชาพอดี เขามิอาจดึงมือออกจากเชือกได้ในขณะที่ม้าเริ่มควบออกวิ่ง

"เฮ้ยๆๆๆ...อย่าเพิ่งไป  อย่าเพิ่ง...หยุด...อย่าหยุด...!"

อนุชาตาเหลือกตะโกนลั่น เขาจำเป็นต้องวิ่งตามม้าไปตัวนั้นไปนั่นเอง
 

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [6 มิ.ย. 14:24:24] 

เจ้านิลกาฬเริ่มขโยกฝีเท้าจะควบตะบึง  เพราะบัดนี้ไพรวัลย์ลุกขึ้นหย่งตัวจะทร็อต
อนุชากัดฟันรวบรวมพละกำลังครั้งสุดท้าย  จับส่วนท้ายของอานม้าไว้ได้  สองเท้า
ของซอยยิกๆ   เร็วจี๋  เพราะม้ามันเริ่มจะควบเร็วขึ้นทุกที  และแล้ว  อนุชาก็ตัดสินใจ
กระโดดเหวี่ยงตัวขึ้นหลังม้า  ด้วยทีท่ายังกะนักมวยกระโดดข้ามเชือก

แต่เขาไม่ใช่นักมวย  อีกทั้งพุงพลุ้ยๆ  ของเขานั้น  เป็นอุปสรรคไม่ให้ดีดกายเป็นครึ่งวงกลม
ได้ครบรอบ    และเจ้าม้าน่าตื้บตัวนั้น  ก็ไม่ยอมอยู่เฉยๆ เหมือนม้านั่งตามร้านข้าวต้ม
หรือตามห้องอาหาร  อย่างที่อนุชาเคยนั่งมา  ด้วยเหตุนี้  ก้นของผู้มีศักดิ์เป็นชายกลางแห่งตระกูล
วราฤทธิ์   จึงมีโอกาสสัมผัสแค่เพียงหางม้าอย่างน่าเสียดาย

และแล้วร่างของเขาก็ร่วงละลิ่วลงมาตามแรงดึงดูดของโลก  ทว่าเจ้ากรรมสิ้นดี…  ขาข้างหนึ่ง
ของเขา ดันไปเกี่ยวกับห่วงหนังของอานม้าเข้าให้   ท่ามกลางสายตาอันตกตะลึงของหนานอิน
ซึ่งหันมาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี   พรานเฒ่าผู้ว่องไวสุดขีดในสถานการณ์คับขันซึ่งหันไปเห็น
เพียงแค่ชั่วแวบ  คว้าคอเสื้อของอนุชาไว้ได้แต่น้ำหนักของอนุชาซึ่งพอๆ กับหมีอ้วนตุ๊ที่เขาดิน
นั้นถ่วงให้ชายแก่ลาวเซิงหัวคะมำลงไปอีกคนหนึ่ง..ยิ่งกว่าซวยมหาซวย  ขาข้างหนึ่งของ
พรานเฒ่าดันถูกเกี่ยวไว้กับอานม้าในลักษณะไม่ผิดอะไรกับอนุชา  แต่เป็นคนละข้าง
 

“ หยุดโว้ย  เจ้าไพร  หยุดๆๆๆๆ ”    หนานอินตะโกนลั่นประสานกับเสียงร้องเอะอะโวยวาย
ฟังไม่ได้ศัพท์ของอนุชา  แต่ไร้ผลโดยสิ้นเชิง  เพราะไพรวัลย์กำลังควบม้าอย่างเมามันส์
จนลมกรอกหูอยู่ตึงๆ ในเมื่อจ็อกกี้ห้าว  มาเจอม้าคะนอง  อะไรมันจะไปเหลือ

ม้าเจ้ากรรมที่ไพรวัลย์เกาะติดหลังอยู่ตัวนั้น  ลากเอาอนุชาและหนานอินถูลู่ถูกังไปเรื่อยๆ 
หน้าตาและเนื้อตัว  ของสองอดีตนักโทษบรรดาศักดิ์ แห่งคุกมรกตนคร  ป่นปี้ไม่มีเหลือ 
เพราะไปปะทะกับตอไม้บ้าง  จอมปลวกบ้างบางทีก็พุ่มหนามหวายหรือหนามพุงดอ 
ตามแต่สภาพภูมิประเทศ  ราวกับการลงโทษผู้กระทำผิดของชาวโรมันสมัยโบราณก็ไม่ปาน

“ ตัดขาข้างที่ติดอานม้าทิ้งเสียดีไหมนาย  ? ”   หนานอิน  ตะโกนถามอนุชาอย่างหมดอาลัยตายอยาก
หลังจากที่แกปะทะกับจอมปลวกข้างทางเป็นรอบที่สี่สิบหก  แล้วพยายามล้วงมีดหมอลงอาคม
ของแกออกมาจากย่าม 
 
 

จากคุณ : ไพรวัลย์ อนันตรัย - [6 มิ.ย. 19:09:07] 

กระทู้นี้มีท่านผู้อ่านบ่นมาว่าโหลดช้า โหลดยาก เพราะยาวแล้ว
ผมขอไปขึ้นกระทู้ใหม่แล้วนะครับ  ตามไปลุยกันต่อที่

@... เพชรพระอุมาภาคพันทิพ ตอน อเมซซิ่งมรกตนคร ...@

จากคุณ : ไชยยันต์ - [7 มิ.ย. 10:17:38]